ΚAΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ!
Η ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ HΡΘΕ!
EΛΛΗΝΑ ΑΠΕΝΔΥΣΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΒΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ. ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ.
ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΧΕΙΣ. ΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ! ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΞΕΡΕΙΣ: "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"!
ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ ΣΕ ΕΜΑΘΑΝ ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ. ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΟΞΑ!
ΕΓΕΙΡΟΥ ΕΛΛΗΝΑ!
"ΕΣΤ' ΗΜΑΡ ΟΤΙ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ'ΑΕΙ ΕΣΕΤΑΙ"....

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

ΠΥΘΙΑ


Πυθία ονομαζόταν η εκάστοτε Πρωθιέρεια του Θεού Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών η οποία, ευρισκόμενη σε έκσταση, μετέφερε τη χρησμοδότηση του Θεού προς τον ενδιαφερόμενο με τρόπο συνήθως λακωνικό, δυσνόητο και αινιγματικό.

Η λέξη «Πυθία» προέρχεται από το «Πύθων», το όνομα ενός ερπετού, φιδιού ή «δράκου» που σκότωσε κατά τη μυθολογία ο Απόλλωνας για να κυριεύσει το χώρο του μαντείου στους Δελφούς.
 


Μέχρι τότε το μαντείο ήταν το κέντρο της χθόνιας λατρείας της Γαίας. Το «πύθων» με τη σειρά του θεωρείται  ότι προέρχεται από το από το Πυθώ, το οποίο ήταν το αρχικό όνομα των Δελφών, από το ρήμα «πύθειν-πείθομαι»  (= φθείρω, αλλοιώνω, αποσυνθέτω ή από το πυνθάνομαι= μανθάνω, πληροφορούμαι, εξετάζω, ερευνώ).


Πριν από κάθε χρησμοδότηση η Πυθία πλενόταν, έπινε νερό από την Κασταλία πηγή, μασούσε φύλλα δάφνης και ανέβαινε σ' έναν τρίποδα. Από τη βάση του τρίποδα έβγαιναν αναθυμιάσεις που παράγονταν με την καύση διαφόρων ψυχοτρόπων βοτάνων, εμπλουτισμένων με υψηλές ποσότητες μεθανίου. 


Η Πυθία ερχόταν σε έκσταση και έβγαζε ασυνάρτητες κραυγές και λόγους. Οι ιερείς του μαντείου μετέτρεπαν τα άναρθρα αυτά λόγια σε έμμετρους χρησμούς, με διφορούμενη σημασία. 

Ο χρησμός π.χ. για τα ξύλινα τείχη, που θα έσωζαν την Αθήνα από τον Ξέρξη, από άλλους ερμηνεύτηκε ως καταφυγή στην Ακρόπολη και από άλλους ως ναυμαχία, επειδή τα καράβια ήταν ξύλινα. 


Συνήθως η Πυθία εκλεγόταν από τις ευγενικής καταγωγής παρθένες των Δελφών. Αργότερα όμως αποφασίστηκε να είναι ηλικίας πάνω από 50 χρόνων. Στα παλαιότερα χρόνια η Πυθία έδινε μόνο ένα χρησμό, κάθε Φεβρουάριο.
Πρώτη Πυθία του Μαντείου των Δελφών κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν η Φημονόη.


Η τοποθεσία του Μαντείου των Δελφών ίσως επιλέχθηκε για το αεριογόνο ρήγμα του εδάφους που βρίσκεται εκεί.

Πάνω σε δύο διασταυρούμενα ρήγματα στεκόταν ο τρίποδας της Πυθίας, όπως και ολόκληρος ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς. Απόδειξη, η μετατόπιση των τοίχων του ναού κατά 0,50 μ., σύμφωνα με τον ομ. καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο, ο οποίος προέτρεψε τους μελετητές του μνημείου να ασχοληθούν με το θέμα.


Τι οδηγούσε σε έκσταση την Πυθία; Υπάρχει άραγε κάποιο κρυμμένο μυστικό στο Αβατο του Μαντείου των Δελφών; Τα αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας Ελλήνων και Ιταλών επιστημόνων στο σημείο όπου εκτιμάται ότι καθόταν η Πυθία ανατρέπουν την εικόνα που έχουμε μέχρι σήμερα (η Πυθία καθισμένη στον ιερό τρίποδα να μασάει φύλλα δάφνης αναπνέοντας αναθυμιάσεις από την καύση ψυχοτρόπων βοτάνων).


Το παραλήρημα της ιέρειας ισχυρίζονται πως οφειλόταν κυρίως στην εισπνοή αερίων που διέφευγαν από ρωγμή του εδάφους στον περίκλειστο χώρο του Αδύτου, λένε τώρα οι επιστήμονες. Μεθάνιο, αιθένιο και διοξείδιο του άνθρακα οδηγούν σε μείωση του οξυγόνου, με αποτέλεσμα την πρόκληση μιας ελαφράς υπνωτικής κατάστασης, που μετεξελίσσεται σε έκσταση.

Παρόλες όμως τις έρευνες και τις προσπάθειες εκλογίκευσης των υπερφυσικών φαινομένων, το μυστήριο του "παραληρήματος" της Πυθίας εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και σήμερα...



Ο θρύλος λέει ότι οι Δελφοί ήταν το σημείο που συναντήθηκαν οι δύο αετοί, όταν ο Δίας τους έστειλε να πετάξουν από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Σ'αυτό το σημείο ο Δίας έριξε τον ιερό βράχο και οι Δελφοί έγιναν γνωστοί στα πέρατα του τότε κόσμου ως ο ομφαλός της Γης, το κέντρο του κόσμου. 


Οι Δελφοί, μια από τις σημαντικότερες πόλεις του κόσμου, ήταν γνωστή όχι μόνο για το Μαντείο, αλλά και για τα ισχυρά τελουριακά ρεύματα που την διαρρέουν. "Κέντρο του Κόσμου", "Ομφαλός της Γης" και άλλα πολλά, είναι τα ονόματα που δώσανε στο Μαντείο.

Εκείνα τα χρόνια ο τόπος λεγόταν "Πυθώ". Μέσα στα σπήλαια, κάτω από το έδαφος που βρίσκεται μέχρι σήμερα το Μαντείο, φώλιαζε ο φύλακας του ιερού χώρου, ο τρομερός δράκοντας Πύθων και η σύντροφός του Δελφύνη. 


Αρχικά η Γαία, η μητέρα θεών και ανθρώπων, παραχώρησε το Μαντείο στην κόρη της Θέμιδα, θεά της Δικαιοσύνης για να μην διαπράττει ποτέ αδικία κατά την εκδίκαση των διαφόρων υποθέσεων. 

Τότε οι χρησμοί δινόντουσαν στους ανθρώπους άμεσα "δι' εγκοιμήσεως", μετά από μια σύντομη μύηση που τους δινόταν. Συνεργούσαν οι Αγαθοί Δαίμονες της Χρυσής Εποχής του Κρόνου, που έχουν κατέβει από το Φεγγάρι για να αναλάβουν τα μαντεία και τις μυητικές τελετές κι ενεργούν παντού σαν τιμωροί, φύλακες και σωτήρες. Αμοιβή τους ήταν τότε δύο μελόπιτες!

Ο Απόλλων, κατέλαβε τον χώρο και το Μαντείο, όταν τόξευσε και σκότωσε τον Δράκοντα Πύθωνα και την σύντροφό του Δελφύνη. Θεωρείται ο αιώνιος αγώνας του Καλού εναντίον του Κακού, του Φωτός εναντίον του Σκότους. Στο σημείο που έγινε η σφαγή του Πύθωνα, τοποθετήθηκε ο ομφαλός βράχο. 

 
Ο Απόλλωνας Θεός της χάρης, της μουσικής, του φωτός και της καλλιτεχνίας με την σφαγή του Πύθωνα έδωσε στους Έλληνες τον θρίαμβο της κατατρόπωσης του πωτόγωνου ενστίκτου, δίνοντας ταυτόχρονα ώθηση στην άνθηση και στην πραγματοποίηση καλλιτεχνιμάτων σε όλους τους τομείς της μουσικής, γλυπτικής, συγγραφής και του τραγουδιού. 

 
Πύθια: 

Τα Πύθια μία από τις τέσσερις αγωνιστικές γιορτές της Αρχαίας Ελλάδας  (προς τιμήν του Απόλλωνος) γιορτάζονταν από την 7η ως την 11η του μηνός Ηρακλείου στο ιερό που λεγόταν «Πυθώς», στους Δελφούς ανά πενταετία.


Η εκτέλεση των Πυθικών αγώνων άρχιζε και έληγε με διάφορες ιεροπραξίες. Αυτή της ενάρξεως ήταν επιβλητική και περιελάμβανε επίσημη πομπή που αποτελείτο από την Αμφικτυονία με τις ιερές θεωρίες της, από αντιπροσώπους των διαφόρων πόλεων και θρησκευτές και τέλος, από τα σφάγια που οδηγούντο για τη μεγάλη θυσία. Η πομπή μετέβαινε σε παράταξη, μέσω της Ιεράς Οδού, στον ναό του Απόλλωνος, στο βωμό του οποίου αναπέμπονταν δεήσεις και προσφέρονταν θυσίες.

Το πρόγραμμα των Πυθίων, περιελάμβανε μουσικό αγώνα κιθαρωδίας, ο οποίος ήταν επικολυρική ραψωδία που συνοδευόταν με κιθάρα. Το θέμα του ήταν η νίκη του Απόλλωνος κατά του Πύθωνος και ο υψίφωνος κιθαρωδός ήταν ντυμένος με μεγαλοπρέπεια. Ο μουσικός αγών περιελάμβανε ακόμη τον «αυλητικό», μουσική σύνθεση που εκτελείτο μόνο από αυλητή και την «αυλωδία», άσμα με τη συνοδεία αυλού.

Στην αυλωδία, μετείχαν ο τραγουδιστής (αυλωδός) και ο αυλητής, ενώ το θέμα ήταν πάλι η εξύμνηση της πάλης του Απόλλωνος με τον Πύθωνα. Η μουσική του ήταν περιγραφική και μιμητική, ενώ διαιρείτο σε πέντε μέρη. Το πρώτο μέρος λεγόταν «πείρα» και περιέγραφε την προετοιμασία του Θεού προς πάλη. Το δεύτερο λεγόταν «κατακελευσμός» και περιέγραφε την πρόκληση του Θεού προς τον Πύθωνα. Το τρίτο μέρος λεγόταν «ιαμβικό» και περιέγραφε τον αγώνα και την αγωνία του Πύθωνος. Το τέταρτο λεγόταν «σπονδείον» και εξυμνούσε τη νίκη του Απόλλωνος. Το πέμπτο λεγόταν «καταχόρευσις» και ήταν ο νικητήριος παιάν, το θριαμβευτικό άσμα του Θεού Επίσης τα Πύθια περιελάμβαναν ποιητικούς, δραματικούς, γυμνικούς και ιππικούς αγώνες. 


Το πρόγραμμα των Πυθικών αγώνων διεξαγόταν ως εξής : την πρώτη μέρα ο μουσικός αγών, την δεύτερη, τρίτη και τέταρτη οι γυμνικοί και την Πέμπτη οι ιππικοί αγώνες. Όλοι οι γυμνικοί αγώνες διεξάγονταν στο στάδιο και προ της ενάρξεως των αγώνων, οι αθλητές πρόσφεραν θυσία στον ήρωα Εύδρομο, στο Ιερό κοντά στο στάδιο. Το έπαθλο των αγώνων ήταν στεφάνι από κλάδο δάφνης, τον οποίο έκοβε από την Ιερά Δάφνη της κοιλάδος των Τεμπών «αμφιθαλής παίς». 
Ο Πυθιονίκης είχε το δικαίωμα να εγείρει στους Δελφούς το άγαλμά του, σε ανάμνηση του θριάμβου του.


Η επιστροφή του Απόλλωνος
 
Ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας Νικάνδρας 
ο εξής: 
(ο τελευταίος, αληθινός και όχι χαλκευμένος) 
"ΕΣΤ' ΗΜΑΡ ΟΤΙ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ'ΑΕΙ ΕΣΕΤΑΙ"

 

Το Μαντείο των Δελφών, πέρα από τους μύθους και τις εικασίες


Έτσι και αφήσεις το κουβάρι να ξετυλιχτεί απ’ τις κορφές του Παρνασσού, αυτό θα διασχίσει δρυμούς, βράχους, μονοπάτια, αρχαίους ναούς, ξωκλήσια, μυγδαλιές, ελαιώνες και θα πάρει το δρόμο προς τη θάλασσα..

Εκεί όπου ο μύθος προτιμούσε να ξετυλίγει τον δικό του πηγαιμό προς το ιερό βουνό.
Το βουνό πάνω απ’ το Κρισσαίο Πεδίο με το Ιερό των Δελφών που έγινε ο «Ομφαλός της Γης» και που τόσοι διάβηκαν για να ακούσουν έναν χρησμό, να πάρουν ένα σημάδι για τη ζωή τους.

Το κουβάρι αυτό δεν έχει σταματήσει να ξετυλίγεται μέχρι σήμερα. Ο χρόνος μπορεί να έχει επέμβει με τον δικό του τρόπο, αλλά το μόνο που έχει καταφέρει είναι να σμιλεύσει την ομορφιά της φύσης σε κάθε του πέρασμα.

Την φύση που παίρνει αγκαλιά την ιστορία και μαζί τριγυρνούν στα μέρη που έζησαν πολλά και που τους διηγούνται ακόμα και σήμερα πολλά περισσότερα..

Ιστορία

Στους πρόποδες του Παρνασσού, στο υποβλητικό φυσικό τοπίο που σχηματίζεται ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες, βρίσκεται το πανελλήνιο ιερό των Δελφών και το πιο ξακουστό μαντείο της αρχαίας Ελλάδας. Οι Δελφοί ήταν ο ομφαλός της γης, όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου, και για πολλούς αιώνες αποτελούσαν το πνευματικό και θρησκευτικό κέντρο και το σύμβολο της ενότητας του αρχαίου ελληνισμού.

Η ιστορία των Δελφών χάνεται στην προϊστορία και στους μύθους των αρχαίων Ελλήνων. Σύμφωνα με την παράδοση, εδώ αρχικά υπήρχε ιερό αφιερωμένο στη γυναικεία θεότητα της Γης, και φύλακάς του ήταν ο φοβερός δράκοντας Πύθων. Ο Απόλλωνας σκότωσε τον Πύθωνα και το δικό του ιερό ιδρύθηκε από Κρήτες που έφθασαν στην Κίρρα, το επίνειο των Δελφών, με τη συνοδεία του θεού, μεταμορφωμένου σε δελφίνι. Ο μύθος αυτός σχετικά με την κυριαρχία του Απόλλωνα επιβίωσε σε εορταστικές αναπαραστάσεις που γίνονταν στους Δελφούς, τα Σεπτήρια, τα Δελφίνια, τα Θαργήλεια, τα Θεοφάνεια, και, βέβαια, τα περίφημα Πύθια, που τελούνταν για να θυμίζουν τη νίκη του θεού εναντίον του Πύθωνα και περιελάμβαναν μουσικούς διαγωνισμούς και γυμνικούς αγώνες.

Τα παλαιότερα ευρήματα στην περιοχή των Δελφών χρονολογούνται στη νεολιθική εποχή (4000 π.Χ.) και προέρχονται από το Κωρύκειο Άντρο, σπήλαιο στον Παρνασσό, όπου τελούνταν οι πρώτες λατρείες. Εντός των ορίων του ιερού βρέθηκαν κατάλοιπα μυκηναϊκού οικισμού και νεκροταφείου. 




Τα ίχνη κατοίκησης είναι ελάχιστα και πολύ αποσπασματικά μέχρι τον 8ο αι. π.Χ., περίοδο κατά την οποία επικράτησε οριστικά η λατρεία του Απόλλωνα και άρχισε η ανάπτυξη του ιερού και του μαντείου. Προς το τέλος του 7ου αι. π.Χ. οικοδομήθηκαν οι πρώτοι λίθινοι ναοί, αφιερωμένοι ο ένας στον Απόλλωνα και ο άλλος στην Αθηνά, που επίσης λατρευόταν επίσημα, με την επωνυμία «Προναία› ή «Προνοία› και είχε δικό της τέμενος. Σύμφωνα με φιλολογικές μαρτυρίες και αρχαιολογικά ευρήματα, στους Δελφούς λατρεύονταν, ακόμη, η Άρτεμις, ο Ποσειδώνας, ο Διόνυσος, ο Ερμής, ο Ζευς Πολιεύς, η Υγεία και η Ειλείθυια.

Με το ιερό συνδέεται ο θεσμός της αμφικτυονίας, της ομοσπονδίας από δώδεκα φυλές της Θεσσαλίας και της Στερεάς, που αποτελούσε αρχικά θρησκευτική ένωση, ενώ αργότερα απέκτησε και πολιτική σημασία. Η δελφική αμφικτυονία είχε τον έλεγχο της περιουσίας και λειτουργίας του ιερού, αφού όριζε τους ιερείς και τους άλλους αξιωματούχους, εκλέγοντάς τους πάντα από κατοίκους των Δελφών. Υπό την προστασία και τη διοίκησή της τον 6ο αι. π.Χ. το ιερό εδραίωσε την αυτονομία του έναντι των διεκδικητών του (Α΄ Ιερός πόλεμος), αύξησε την πανελλήνια θρησκευτική και πολιτική επιρροή του, μεγάλωσε σε έκταση και αναδιοργάνωσε τα Πύθια, τους δεύτερους σε σημασία πανελλήνιους αγώνες μετά τους Ολυμπιακούς, που τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια.

Η περίοδος από τον 6ο έως τον 4ο αι. π.Χ. συμπίπτει με τη μεγάλη ακμή του δελφικού μαντείου. Οι χρησμοί του, που θεωρούνταν οι πιο αξιόπιστοι, εκφράζονταν από την Πυθία, ιέρεια του μαντείου, και ερμηνεύονταν από τους ιερείς του Απόλλωνα. Πόλεις, ηγεμόνες και απλοί άνθρωποι έσπευδαν να συμβουλευθούν το θεό και εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους με λαμπρά αναθήματα, που σταδιακά κατέκλυσαν το ιερό. Η φήμη του μαντείου έφθασε στα πέρατα του κόσμου και η έναρξη της λειτουργίας του χανόταν στα βάθη της αρχαιότητας και του μύθου.

Πιστεύεται ότι το δελφικό μαντείο διατύπωσε καθοριστικές προβλέψεις σχετικά με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, την Αργοναυτική εκστρατεία και τον Τρωικό πόλεμο, ενώ βεβαιωμένος είναι ο σπουδαίος ρόλος της γνωμοδότησής του στην ίδρυση των ελληνικών αποικιών.

Ακριβώς, όμως, το γόητρο και η ισχύς των Δελφών προκάλεσαν δύο ακόμη Ιερούς Πολέμους, στα μέσα του 5ου και στα μέσα του 4ου αι. π.Χ. Κατά τον 3ο αι. π.Χ. μία νέα πολιτική και στρατιωτική δύναμη εμφανίζεται στο προσκήνιο, οι Αιτωλοί, που εκφράζουν τη δυναμική τους παρουσία στο ιερό με διάφορα αναθήματα. Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας (μετά το 168 π.Χ.) οι Δελφοί άλλοτε ευνοήθηκαν και άλλοτε λεηλατήθηκαν από τους αυτοκράτορες, όπως από το Σύλλα το 86 π.Χ.

Η παρακμή του μαντείου επήλθε με το φιλοσοφικό κίνημα του ορθολογισμού τον 3ο αι. π.Χ., ωστόσο, το τυπικό στη λειτουργία του έμεινε αναλλοίωτο έως το 2ο αι. μ.Χ., την εποχή του Αδριανού. Το 394 μ.Χ. δόθηκε οριστικό τέλος στη λειτουργία του μαντείου με διάταγμα του βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού οι Δελφοί έγιναν έδρα επισκοπής, αλλά εγκαταλείφθηκαν στις αρχές του του 7ου αι. μ.Χ., εποχή επέλασης των Σλάβων. Σταδιακά το αρχαίο ιερό επιχώσθηκε και καλύφθηκε ενώ, πολύ αργότερα, πάνω στα θαμμένα ερείπιά του εγκαταστάθηκε ένα ολόκληρο χωριό, το Καστρί, που στους νεότερους χρόνους δέχθηκε τις επισκέψεις των αρχαιόφιλων περιηγητών.

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και αξιωματούχοι άλλοτε ευνοούν το ιερό με μεγάλες χρηματικές παροχές και άλλοτε συντελούν στη φθορά του. Αυτή την εποχή και ειδικότερα τον 2ο αι. μ.Χ., επισκέπτεται τους Δελφούς και ο περιηγητής Παυσανίας ο οποίος και μας άφησε, στο βιβλίο «ΦΩΚΙΚΑ», πολύτιμη λεπτομερή περιγραφή των όσων μνημείων είδε καθώς και των μύθων, που συνδέονται με αυτά. Η διεξοδική περιγραφή του συνέβαλε σημαντικά στην ανασύνθεση του χώρου.

Με την επικράτηση του Χριστιανισμού και την καταδίωξη της ειδωλολατρίας οι Δελφοί παρακμάζουν. Το ιερό εγκαταλείπεται και ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας λέγεται πως δόθηκε στον αυτοκράτορα Ιουλιανό τον παραβάτη (361-363 μ.Χ.) που είχε προσπαθήσει να ξαναζωντανέψει το μαντείο:

Είπατε τω βασιληι , χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά,
Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν ου μαντίδα δάφνην,
ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ.

«πέστε του βασιλιά:
γκρεμίστηκαν οι πλουμιστές αυλές εχάθη, δεν έχει
ο Φοίβος πια καλύβι, ούτε προφητικιά έχει δάφνη
μήτε πηγή που να λαλά και το μελητικό νερό βουβάθη».

Μετάφραση Ν.Καζαντζάκη


Η έρευνα στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών άρχισε γύρω στο 1860 από Γερμανούς. Το 1891 οι Γάλλοι πήραν από την ελληνική κυβέρνηση έγκριση για διεξαγωγή συστηματικών ερευνών και τότε άρχισε η λεγόμενη «Μεγάλη Ανασκαφή›, αφού πρώτα απομακρύνθηκε το χωριό Καστρί. Κατά τη διάρκειά της ήλθαν στο φως εντυπωσιακά ευρήματα, ανάμεσα στα οποία και περίπου 3.000 επιγραφές, που αποκαλύπτουν διάφορες πτυχές του αρχαίου δημοσίου βίου. 

Σήμερα, οι εργασίες στο χώρο των δύο δελφικών ιερών συνεχίζονται με τη συνεργασία της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και της Γαλλικής Σχολής, με ανασκαφική αλλά και αναστηλωτική δραστηριότητα. Το μοναδικό μνημείο που διέθετε το αρχαίο υλικό για τη σχεδόν πλήρη αναστήλωσή του ήταν ο θησαυρός των Αθηναίων, που αποκαταστάθηκε το 1903-1906 από τους Γάλλους με έξοδα του Δήμου Αθηναίων. Άλλα μνημεία που έχουν αναστηλωθεί είναι ο βωμός των Χίων, ο ναός του Απόλλωνα και η θόλος.

Η σπουδαιότητα του μαντείου

Για το ιστορικό, τις τελετές, τους χρησμούς του μαντείου των Δελφών έχουν γράψει όλοι οι μεγάλοι της Ελληνικής, Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής ιστορίας. Ανάμεσα τους οι Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Ευριπίδης, Σοφοκλής, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Πίνδαρος, Αισχύλος, Ξενοφώντας, Διόδωρος, Παυσανίας, Οβίδιος, Λουκιανός και βέβαια ο Πλούταρχος. Ο τελευταίος μάλιστα έχει στο ενεργητικό του πλούσιο έργο σχετικό με τις τελετές και τις παραδόσεις του μαντείου . Βέβαια, ο ίδιος φαίνεται να είναι και ιερέας στο μαντείο, κατέχοντας διπλή ιδιότητα.

Παρά τη διπλή του ιδιότητα, το έργο του Πλούταρχου είναι μια ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών για τις πρακτικές του μαντείου. Για παράδειγμα, μας πληροφορεί ότι σε εποχές μεγάλης δόξας του μαντείου, το ρόλο της Πυθίας δεν έπαιζε μόνο μια ιέρεια, αλλά μέχρι και τρεις. Αρχικά, οι ιέρειες αυτές ήταν νεαρές παρθένες, συμβολίζοντας την αγνότητα του πνεύματος, αλλά στην πορεία, αντικαταστάθηκαν από ώριμες γυναίκες της περιοχής. 


Ο λόγος που έγινε αυτό δεν είναι ξεκάθαρος: μια από τις θεωρίες σχετίζεται με τον Εχεκράτη το Θεσσαλό, ο οποίος ερωτεύτηκε τη νεαρή ιέρεια, την απήγαγε και την κακοποίησε. Γενικά πάντως η Πυθία εμφανίζεται σαν μια εξαιρετικά μορφωμένη γυναίκα, και οι χρησμοί της έχουν τη μορφή πεντάμετρων ή εξάμετρων στίχων.



Η προσέλευση στο μαντείο

Η διαδρομή που ακολουθούν οι επισκέπτες του μαντείου φαίνεται να είναι ένα από τα κεντρικά σημεία στη λειτουργία του, αλλά και στο μύθο που τη συνοδεύει. Όλα ξεκινούν από την παραδοχή ότι οι επισκέπτες είναι ήδη πληροφορημένοι για τη λειτουργία του μαντείου και φτάνουν σε αυτό προετοιμασμένοι να λάβουν πολύ σημαντικές και έγκυρες πληροφορίες για το τι τους επιφυλάσσει το μέλλον - γι' αυτό άλλωστε και ξεκινούν από την πόλη τους να κάνουν αυτό το δύσκολο για εκείνη την εποχή ταξίδι. 


Μια από τις πρώτες τους ενέργειες, αφού φτάσουν στο χώρο, είναι να συζητήσουν το πρόβλημά τους με τους ιερείς, έτσι ώστε να τεθεί το ερώτημα με τον κατάλληλο τρόπο στην ιέρεια. Κατόπιν, οδηγούνται στους χώρους του μαντείου κρατώντας φύλλα δάφνης, συμβολικά του δύσκολου ταξιδιού, πριν περάσουν στο Άδυτο, όπου και θα συναντήσουν την Πυθία. Εκεί θα θέσουν το ερώτημά τους με τη μορφή που ορίστηκε σε συνεργασία με τους ιερείς, θα λάβουν το χρησμό για τον οποίο ήρθαν, και θα επιστρέψουν στην πόλη τους.

Βέβαια, από εκεί και μετά ξεκινά η διαδικασία ερμηνείας του χρησμού, καθώς παραδοσιακά οι απαντήσεις της ιέρειας έχουν τέτοια μορφή ώστε η ερμηνεία τους να μην είναι μονοσήμαντη! Όλοι γνωρίζουμε το "ηξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω", το οποίο ερμηνεύεται θετικά αν κάποιος χωρίσει τη φράση σε δύο προτάσεις ακριβώς μετά το "αφήξεις" (δηλαδή "θα πας και θα γυρίσεις, δε θα πεθάνεις στον πόλεμο"), αλλά αρνητικά αν η διαίρεση γίνει μετά το "ου" ("θα πας και δε θα γυρίσεις, θα πεθάνεις στον πόλεμο").

Ένα πιο ενδιαφέρον παράδειγμα για την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας σχετίζεται με την εκστρατεία του βασιλιά των Περσών Ξέρξη, γιου του Δαρείου, το 480 π.Χ. Οι χρησμοί του μαντείου προς τους Αθηναίους ήταν εξαιρετικά δυσοίωνοι, ενώ σε κάποια φάση μιλούσαν για "ξύλινα τείχη". 


Αντίστοιχα, οι Σπαρτιάτες έλαβαν ένα χρησμό που εν ολίγοις τους προειδοποιούσε ότι ο εχθρός δε θα αποθαρρυνθεί εύκολα και δε θα υποχωρήσει παρά μόνο όταν διαμελίσει την πόλη και το βασιλιά της. Η ιστορία επιβεβαιώνει το μαντείο και οι 300 ηρωικοί Σπαρτιάτες συντρίβονται στις Θερμοπύλες - κατόπιν, οι Πέρσες στρέφονται στο κοντινό Αρτεμίσιο, όπου και αποκρούουν τις επιθέσεις των Αθηναίων στη θάλασσα. Σε αυτό το σημείο όμως, επιβεβαιώνεται η προφητεία προς τους Δελφιείς σχετικά με τη βοήθεια των ανέμων: επί τρεις μέρες λυσσαλέοι άνεμοι σφυροκοπούν τον περσικό στόλο, καταστρέφοντας σχεδόν το 20% των πολεμικών και μεταγωγικών σκαφών, αφήνοντας όμως ανέγγιχτα τα Αθηναϊκά πλοία! 

Εν τω μεταξύ, στην Αθήνα ο Θεμιστοκλής ερμηνεύει το χρησμό περί ξύλινων τειχών ως προτροπή να χρησιμοποιηθεί το ασήμι από τα ορυχεία του Λαυρίου για να ετοιμαστούν κι άλλα πλοία και εκκενώνει την Αθήνα κατευθύνοντας τους κατοίκους στην κοντική ("ιερή", σύμφωνα με το μαντείο) Σαλαμίνα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, καθώς ο Θεμιστοκλής διέλυσε τον Περσικό στόλο στη Σαλαμίνα, η Αθήνα σώθηκε από τον εξ ανατολών κίνδυνο , καθιστώντας έτσι το μαντείο πιο δημοφιλές από ποτέ.



Η Πυθία και οι.. παραισθήσεις


Ένα από τα πιο γνωστά χαρακτηριστικά που συνοδεύει το μαντείο έχει να κάνει με την κατάσταση έκστασης της ιέρειας την ώρα που έδινε τους χρησμούς, τα ακατάληπτα λόγια, καθώς και τους καπνούς οι οποίοι λέγεται ότι έβγαιναν από τους βράχους..


Θα σταθούμε σε αυτό το σημείο καθώς έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο προκαλούνταν αυτή η έκσταση στην Πυθία, και θέλοντας να βάλουμε ορισμένα πράγματα στη θέση τους..


Τα τελευταία χρόνια διάφοροι ξένοι επιστήμονες υποστηρίζουν πως ο καπνός αυτός που "λέγεται" ότι έβγαινε από τους βράχους, φαίνεται να είναι αιθυλένιο, ο μόνος από τους υδατάνθρακες όπως λένε, που έχει τη γλυκιά, όμορφη μυρωδιά που περιγράφει ο Πλούταρχος πως αναδυόταν στο μαντείο.


Κανείς από αυτούς όμως, παρ'όλα τα επιστημονικά διαπιστευτήρια τους, δε φαίνεται να γνωρίζει πως το αιθυλένιο, δεν πληροί τις προϋποθέσεις, εφόσον είναι αέριο άχρωμο και άοσμο.


Και κάτι πολύ σημαντικό, που από μόνο του μπορεί να εξηγήσει αυτό που τόσο φαίνεται να "δυσκολεύει" τους ξένους επιστήμονες, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω. Το αιθυλένιο παράγεται από όλους τους φυτικούς ιστούς. Είναι φυσική ορμόνη που επιδρά στην ωρίμανση και τη γήρανση και είναι υπεύθυνο για τη διάσπαση των χρωστικών της χλωροφύλλης, το πέσιμο των φύλλων και την ωρίμανση των φρούτων, πιθανόν ενεργοποιώντας συστήματα ενζύμων που σχετίζονται με την ωρίμανση.


Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πώς είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν οι επιστήμονες τις ιδιότητες αυτές του αιθυλένιου.. εκτός και αν πρόκειται για σκόπιμη παραγνώριση που αποσκοπεί στην μείωση της σημαντικότητας του μαντείου και της Πυθίας. Ιδιαίτερα τη στιγμή που όπως είναι γνωστό, η δάφνη ήταν το ιερό δέντρο του Απόλλωνα, και βρισκόταν τόσο μέσα στο μαντείο όσο και στο Άδυτο της Πυθίας, ενώ υπάρχουν πλήθος αρχαίες αναφορές που κάνουν λόγο για τα φύλλα δάφνης που μασούσε η Πυθία για να δώσει τους χρησμούς.


Στη δάφνη αποδίδονται φαρμακευτικές ιδιότητες από τα προϊστορικά χρόνια. Έχει μυρωδιά γλυκιά και ταυτόχρονα πιπεράτη (αλήθεια, πόσο ταιριάζει η περιγραφή με αυτήν του Πλούταρχου, σε αντιδιαστολή με το άοσμο αιθυλένιο!)


Και ερχόμαστε τώρα στο αιθυλένιο, το οποίο ως φυσική ορμόνη υπάρχει σε όλους τους φυτικούς ιστούς (επιταχύνοντας την ωρίμανση και τη γήρανση τους) άρα και στο δέντρο της δάφνης. Εάν σκεφτούμε πως το δέντρο βρισκόταν σε χώρο κλειστό, όπως το Άδυτο της Πυθίας, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η γλυκιά, όμορφη μυρωδιά που περιγράφει ο Πλούταρχος, μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από τη δάφνη, και όχι από κάποιο άοσμο αέριο, το οποίο μάλιστα απλά "πιστεύεται πως υπάρχει" ..


Εκείνο που ξέρουμε με σιγουριά είναι ότι πρόκειται για ένα φυτό με πολλές και πολύτιμες ιδιότητες. Αυτές οι εξαγνιστικές και ηρεμιστικές ιδιότητες καθιστούν απλή και αυτονόητη της συσχέτισή της με το απολλώνιο φως, τη γνώση και τη μαντική, αλλά και την παρουσία της σε έθιμα και παραδόσεις από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας.


Τα παραπάνω ας γίνουν τροφή για σκέψη σε όσους βιάζονται να παπαγαλίσουν εκείνους που προσπαθούν να μετατρέψουν το υπερφυσικό σε ..φυσικό, χρησιμοποιώντας όμως αδόκιμες για την επιστήμη εκφράσεις, όπως "νομίζεται" και "πιστεύεται", αγνοώντας αυτό που όντως υπήρξε και αντικαθιστώντας το με κάτι που "πιστεύεται" πως υπάρχει..



Η προέλευση του ονόματος της Πυθίας

Το όνομα «Πυθία» προέρχεται από το Πυθώ, το οποίο ήταν το αρχικό όνομα των Δελφών. (Πυθώ από το πύθομαι= φθείρω, αλλοιώνω, αποσυνθέτω ή από το πυνθάνομαι= μανθάνω, πληροφορούμαι, εξετάζω, ερευνώ. Το Δελφοί προέρχεται από το δελφός που σημαίνει μήτρα, π.χ. αδελφοί= από την ίδια μήτρα). Οι Έλληνες απέδωσαν το όνομα αυτό στο τοπωνύμιο για να περιγράψουν την αποσύνθεση του σώματος του Πύθωνα αφότου τον σκότωσε ο Απόλλωνας.

Διαβάζουμε στον Ομηρικό ύμνο για τον Πύθιο Απόλλωνα, στον οποίο αναφέρεται αρχικά η καταγωγή του μαντείου των Δελφών:

ἐνταυθοῖ νῦν πύθευ ἐπὶ χθονὶ βωτιανείρῃ:
οὐδὲ σύ γε ζώουσα κακὸν δήλημα βροτοῖσιν
ἔσσεαι, οἳ γαίης πολυφόρβου καρπὸν ἔδοντες 365
ἐνθάδ' ἀγινήσουσι τεληέσσας ἑκατόμβας:
οὐδέ τί τοι θάνατόν γε δυσηλεγέ' οὔτε Τυφωεὺς
ἀρκέσει οὔτε Χίμαιρα δυσώνυμος, ἀλλά σέ γ' αὐτοῦ
πύσει Γαῖα μέλαινα καὶ ἠλέκτωρ Ὑπερίων.
ὣς φάτ' ἐπευχόμενος: τὴν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψε. 370
τὴν δ' αὐτοῦ κατέπυσ' ἱερὸν μένος Ἠελίοιο,
ἐξ οὗ νῦν Πυθὼ κικλήσκεται: οἳ δὲ ἄνακτα
Πύθιον ἀγκαλέουσιν ἐπώνυμον, οὕνεκα κεῖθι
αὐτοῦ πῦσε πέλωρ μένος ὀξέος Ἠελίοιο.

Ο ύμνος περιγράφει αναλυτικά τον τρόπο με τον οποίο ο Απόλλωνας επέλεξε τους πρώτους ιερείς του, τους οποίους επέλεξε από το "γοργό πλοίο" τους. Ήταν "Κρήτες από την πόλη του Μίνωα της Κνωσού", που ταξίδευαν στην αμμώδη Πύλο. Αλλά ο Απόλλωνας, ένα από τα λατρευτικά επίθετα του οποίου ήταν "Δελφίνιος", πήδηξε στο πλοίο με τη μορφή δελφινιού. Ο Απόλλωνας αποκάλυψε τον εαυτό του στους τρομοκρατημένους Κρήτες, και πρόσταξε να τον ακολουθήσουν μέχρι τον "τόπο στον οποίο θα έχετε πλούσιες προσφορές".

Οι Κρήτες "χόρεψαν στο χρόνο και ακολούθησαν, τραγουδώντας ιή παιήον, όπως στους παιάνες των Κρητών, στο στήθος των οποίων η θεία Μούσα έχει τοποθετήσει μελένιας φωνής τραγούδισμα".

Ο GL Huxley παρατηρεί, "Αν ο Ύμνος στον Δελφικό Απόλλωνα φανερώνει κάποιο ιστορικό μήνυμα, αυτό είναι πάνω απ 'όλα ότι κάποτε υπήρχαν Κρήτες ιερείς στους Δελφούς".

Ο Robin Lane Fox σημειώνει ότι Κρητικά χάλκινα αντικείμενα συναντάμε στους Δελφούς από τον όγδοο αιώνα και μετά, και πως Κρητικά γλυπτά βρίσκονται αφιερωμένα στο μαντείο από το 620-600 π.Χ. περίπου: "Τα αφιερώματα στο χώρο δεν μπορούν να προσδιορίσουν την ταυτότητα του ιερατείου των Δελφών", παρατηρεί, "αλλά για πρώτη φορά έχουμε ένα σαφές κείμενο για να θέσουμε δίπλα στα αρχαιολογικά δεδομένα."

Ένας από τους πρώτους επισκέπτες σε αυτά τα "λαγκάδια του Παρνασσού», στο τέλος του όγδοου αιώνα, ήταν ο Ησίοδος, στον οποίο έδειξαν και τον ομφαλό.
 

Επίλογος

Στη νεότερη εποχή, ο χώρος των Δελφών συνδέθηκε με την προσπάθεια αναβίωσης της δελφικής ιδέας, από τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό και τη σύζυγό του Εύα Πάλμερ, οι οποίοι παρουσίασαν δύο παραστάσεις αρχαίου δράματος, το 1927 και το 1930, θέλοντας να δημιουργήσουν ένα νέο πνευματικό ομφαλό της γης.

Οι Δελφοί σήμερα αποτελούν έναν από τους βασικούς πόλους ανάδειξης του κλασσικού και σύγχρονου πολιτισμού. Εδώ εδρεύει επίσης και το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, που κάθε χρόνο φιλοξενεί σημαντικές θεατρικές, μουσικές, εικαστικές παραγωγές αλλά και συνέδρια παγκόσμιας εμβέλειας.

Το Αρχαιολογικό Μουσείο περιλαμβάνει αριστουργήματα παγκόσμιας ακτινοβολίας όπως το μπρούτζινο άγαλμα του «Ηνιόχου», της «Σφίγγας» των Ναξίων και των αρχαϊκών Κούρων «Κλέοβη και Βίτωνα» που βρέθηκαν στις ανασκαφές ανάδειξης των αρχαιοτήτων των Δελφών.

Οι Δελφοί έχουν ανακηρυχτεί από την UNESCO, μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.



HellasOnTheWeb: Δώρα Σπυρίδου

Πηγές:
Υπουργείο Πολιτισμού
Νόννος, Διονυσιακά
Διοσκουρίδης, Περί ύλης Ιατρικής
Perseus.uchicago.edu
Visitdelphi.gr
Pandorawordbox
National Geographic

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ ΑΠΟ ΦΩΣ


Να είσαι βράχος σημαίνει να ‘σαι μόνος: σαν όλους τους ομοίους σου μα τόσο διαφορετικός συνάμα. 

Να είσαι βράχος σημαίνει να κοιτάς τον ουρανό, να σ’ αγκαλιάζει η άπλα του γαλάζιου μεταξιού και του μαύρου του βελούδου – με τον ήλιο να ξυπνάς και με τ’ αστέρια να παίρνεις σχήμα αλλόκοτο, να γυρνας στη μήτρα των μύθων που σε γέννησε.

Να είσαι βράχος σημαίνει να πονάς: ολομόναχος να ηρωίζεσαι κάτω απ’ το φραγγέλιο της βροχής, να υπομένεις τους βοριάδες που σκάβουνε στα μάγουλά σου αυστηρές γραμμές, ασκητικές...


Χιόνια βαραίνουνε τις πλάτες σου με κρυστάλινα δαγκώματα και εσύ ζηλεύεις του κάμπου τα βελάσματα, σπαράζεις που δεν έρχεται το Καλοκαίρι κι η Άνοιξη σε προσπερνά, δίχως με στεφάνι από αγριολούλουδα να σε διαλλέγει... μα δεν έμαθες ποτέ να προσκυνάς, γιατί οι ρίζες σου είναι τρανές και δεν ξέρουν να λυγίζουν. 


Οι Μούσσες σου ‘μάθαν από παλιά να κάνεις το κλάμμα σου τραγούδι.

Ο κάμπος είναι έρμαιο της σκιάς σου – οι λουλουδιασμένοι λόφοι σκόνη κάτω απ’ τα πατούμενά σου. Την δύναμή σου καταριώνται κι επειδή δεν μπορούν να την γκρεμίσουνε με τις μικρές τους τις αξίνες, την καταδικάζουνε με μια σιωπή τρελή, λες και ποτέ δεν υπήρξες καν εκεί.


Να είσαι βράχος σημαίνει να είσαι φρουρός. Αγέρωχος και τρομερός, στο πόστο σου παντοτινά. 


Φυλάς τον θάνατο στις απόκρημνες πλαγιές σου για όσους σε πατάνε και μονοπάτια κρυφά, π’ οδηγούνε στην κορυφή, γι’ αυτούς που σ’ αγαπάνε.

Κάθε βαθιά σπηλιά στα στήθια σου κρύβει κι έναν βωμό κάποιου μικρού θεού που κάλεσες μέσα σου να κατοικεί. Το κεφάλι σου - ένας ναός μαρμάρινος χωρίς σκεπή, καρτερεί την Έλευση από ψηλά που θα ‘ρθεί να σε πάρει μακριά... γιατί είσαι ταξιδιώτης κι εξερευνητής, περαστικός απο ζωή σε ζωή.
Πολεμάς, καταδικασμένος και υπέροχος, γιατί ορκίστηκες «νόστος ή θάνατος στην πεδιάδα της Ίλιδος».


Κι εσύ, που γεννήθηκες στην πέτρα του φωτός, πώς θα μπορούσες να μην είσαι ο ίδιος ένας βράχος από φως; 


Μάριος Κουτσούκος

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Το τέλος της αγροτικής κοινωνίας σήμανε και το τέλος των πολεμιστών;


Ο πρωτόγονος άνθρωπος, αφ΄ ότου επεδόθη στη γεωργία, αναγκάσθηκε να κατασκευάσει μόνιμες κατοικίες στο χώρο τον οποίο επέλεξε. Ως εκ τούτου φυσικότατα επήγασε το συναίσθημα της αγάπης του προς το χώρο στον οποίο εμπιστεύθηκε την ύπαρξη του, την οικογένεια του, την περιουσία του. 

Στο χώρο αυτό είδαν το πρώτο φως του ήλιου τα παιδιά του, εκεί γαλουχήθησαν, εκεί έθαψε τους προσφιλείς νεκρούς του. Στην πατρώα γη δημιούργησε τα πρώτα ήθη και έθιμα, τα οποία αποτέλεσαν και τους πρώτους νόμους. Εκεί το γένος του λάτρευσε τους ίδιους θεούς. Ως ήτο επόμενο οι άνθρωποι ανέπτυξαν ιδιαίτερο ψυχικό δεσμό με το χώρο. 

Ο χώρος αυτός κατέστη η γη η αγαπημένη. Κάθε κομμάτι της γης, κάθε δέντρο, κάθε βράχος, συνδέθηκε άρρηκτα με τη ζωή των ανθρώπων και στο χώρο αυτό των πατέρων εδόθη το όνομα Πατρίς.

Η όμαιμη κοινωνία που ανεπτύχθη σ΄ αυτό το χώρο, είχε πλήρη συνείδηση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Δημιούργησε δηλαδή εθνική συνείδηση και ήταν έτοιμη να υπερασπισθεί την αγαπημένη γη των πατέρων και των παιδιών της με πλήρη αυταπάρνηση. Η γη αυτή γεννούσε μαζί με τη φύση και ανθρώπινα λιοντάρια, αγρίμια, που με πλήρη επίγνωση της ιστορικής τους καταγωγής και σε πλήρη ταύτιση με τη γη που τους γέννησε, τους έτρεφε, τους έδινε ζωή και  έφερε στα σπλάχνα της τα οστά των πατέρων τους, ήσαν πανέτοιμοι να την υπερασπιστούν, μαζί μ’ αυτή και την τιμή του Έθνους, άχρι θανάτου!

Μέχρι τις περασμένες δεκαετίες διατηρήθηκε αυτός ο κώδικας τιμής και αυτή η κοσμοαντίληψη στην Ελληνική ύπαιθρο όπου το Έθνος διατηρούσε την αυθυπαρξία του δια των κοινοτήτων. Η αγροτιά, ιδιαίτερα η ορεινή ήταν η κοινωνία που  τροφοδότησε όλους τους εθνικούς αγώνες μέχρι την ΕΟΚΑ και ακόμη μέχρι τις μάχες της Μασούρας.

Όμως η άλλοτε ακμάζουσα και θάλλουσα από Ελληνικότητα  Κυπριακή ύπαιθρος των παππούδων μας εξέλειπε πλέον και τούτο οφείλεται στην έλευση της αστικής τάξης. Η αστική τάξη ως καθαρά παρασιτική τάξη,  παράλληλα με την οικονομική της δραστηριότητα στους τομείς εισαγωγών, τραπεζικών εργασιών, τοκογλυφίας και της κερδοσκοπίας δια της αγοραπωλησίας γης, νομισμάτων, πολύτιμων μετάλλων ή μετοχών ανέπτυξε και ανάλογη «κουλτούρα». Μια κουλτούρα παρασιτική και επιζήμια για το Έθνος.

Η επέλαση της επέβαλε και τις σαθρές της αξίες, εις βάρος της αγροτικής κοινωνίας και κατακρήμνισε το παραδοσιακό οικοδόμημα και τις αξίες του. Και έχει κάθε λόγο να κατακρημνίσει και να υπονομεύσει την έννοια της πατρίδας, αφού η παρασιτική λειτουργία και η εμπορική δραστηριότητα (της αστικής τάξης) αποβαίνει επιβλαβής για την εγχώρια παραγωγή. Κάθε μέτρο προστασίας της εθνικής οικονομίας ανακόπτει τις δικές της δραστηριότητες. Έτσι μπαίνει σε λειτουργία το ανίερο έργο. 


 
Κρημνίζεται και λοιδορείται πλέον το ηρωικό ιδεώδες,  η πολεμική αρετή, τα θρησκευτικά ιδεώδη. Κρημνίζονται και υπονομεύονται επίσης τα δύο κύρια ιδεώδη της παραδοσιακής αγροτικής κοινωνίας. Το ιδεώδες της αρρήκτου συνδέσεως με τον τόπο, (δηλαδή η έννοια της πατρίδος) και το συνδεδεμένο με το πρώτο, ιδεώδες της φυλετικής καθαρότητας, της έννοιας δηλαδή ότι αυτή η φυλή είναι αυτόχθων και από αρχαιοτάτων χρόνων κατέχει αυτή τη γη ως δικαίωμα βιολογικής διαδοχής.

Οι αξίες του αστικού πολιτισμού διαπλάθουν  ένα χαρακτήρα άκρως αντίθετο του γεωργικού ιδεώδους της συνδέσεως προς τη φύση και προς το ρυθμό του Κόσμου και της υπομονετικής προσαρμογής στις εποχές, στις καιρικές συνθήκες και στη θεία πρόνοια.

Πλάθεται έτσι ο νέος άνθρωπος του αστικού πολιτισμού ο οποίος  μισεί τους ποιητές, τους θεματοφύλακες της παράδοσης, τους ασχολούμενους με τις πνευματικές αξίες, τους δημιουργούς, τους πολεμιστές, τους ήρωες, όσους δεν  θέλουν να καταναλώσουν τα εισαγόμενα προϊόντα, όσους δεν θέλουν να δανεισθούν. 

Ο αστός όντας ο ίδιος κοσμοπολίτης καθίσταται δεινός πολέμιος των εθνικών παραδόσεων, της εθνικής γλώσσας, των εθνικών συνόρων, της θρησκείας. Οι αστοί κοσμοπολίτες είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν οιανδήποτε κοσμοπολίτικη οργάνωση υποσχεθεί ισοπέδωση της εθνικής γλώσσας, των εθνικών παραδόσεων, των εθνικών συνόρων.

Όλη αυτή η θεωρία επαληθεύεται βεβαίως, σε Ελλάδα και Κύπρο και μας παραπέμπει στα φαινόμενα της νεόπλουτης αστικής τάξης, η οποία πίεσε για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, επεδίωξε την καθιέρωση της Αγγλικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο, μεθόδευσε την κατάργηση της εθνικής ιδιομορφίας και  των εθνικών συνόρων και επέβαλε την επέλαση των λαθρομεταναστών.

Η αστική δραστηριότητα δημιουργεί παράλληλα άλλα δύο φθοροποιά στοιχεία: την αστυφιλία και τη μεγαλούπολη. Η μεγαλούπολη από τη φύση της δημιουργεί διαλυτικά της κοινωνίας στοιχεία. Δημιουργεί τις στρατιές των ανέργων, απαραίτητο στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος για να κρατούνται τα ημερομίσθια σε χαμηλά επίπεδα. 

Από τη δεξαμενή των ανέργων εκτρέφεται σαν μινώταυρος η καπιταλιστική οικονομία και ο υπόκοσμος.

Όλη αυτή η μάζα που συνέρευσε από την ύπαιθρο στην πόλη διέκοψε απότομα την παραδοσιακή της ζωή. Εξέλειπε πλέον ο σύνδεσμος με τις παραδόσεις και τη φυσική ζωή, η δε νεώτερες γενεές δεν γνωρίζουν τίποτε για τη ζωή, για τη φύση, για τις εποχές, δεν έχουν οιανδήποτε σύνδεση ούτε με την ζωή των ζώων ούτε με την ανθρώπινη κοινότητα. 

Αυτό τους καθιστά επιρρεπείς σε οιανδήποτε βαρβαρότητα καθώς και σε οιανδήποτε αντιφυσική διδασκαλία, κυρίως όμως έχει εγκατασταθεί στην ψυχή τους η αποξένωση και η αλλοτρίωση. Αυτοί δεν απολαμβάνουν κανένα από τα αγαθά της μεγαλουπόλεως, δεν αισθάνονται πολίτες της, η ζωή σε αυτήν είναι ανιαρή, όπως και η εργασία τους, που δεν είναι πλέον δημιουργική.

Από δημιουργικοί άνθρωποι συνδεδεμένοι με τον ρυθμό του Κόσμου κατέστησαν ασήμαντα πιόνια μιας οικονομικής μηχανής. Ζουν σε μια κοινωνία που δεν την εννοούν και ούτε τους εκφράζει, είναι λοιπόν έτοιμοι να τείνουν ευήκοον στους διαβόλους των κοσμοπολίτικων οργανώσεων που θα εμφανισθούν στην φτωχογειτονιά τους ή στην πλούσια συνοικία τους και θα ευαγγελίζονται την ισοπέδωση των πάντων.

Στην μεγαλούπολη υπάρχει επίσης και μια άλλη ομάδα ατόμων, που αποτελεί μάλιστα και την αριθμητική πλειοψηφία. Πρόκειται για τους αλλοδαπούς που συρρέουν από το περιθώριο του κόσμου. Οι αλλοεθνείς αυτοί δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις ιδέες του ιθαγενούς πολιτισμού. Οι ιδέες αυτές, τους είναι απολύτως ξένες, επομένως εδώ δεν έχουμε απλώς πλήρη αποξένωση αλλά έχουμε ακόμη θετικό μίσος, αβυσσαλέο, θέληση ισοπεδώσεως.  Σε αυτή την περίπτωση δεν έχει καμία σημασία το εάν ο αλλοδαπός είναι ανέστιος εργάτης ή υπέρπλουτος αστός. Το μίσος είναι το ίδιο.  

Ένα ακόμη σημαντικό συστατικό αναπτύσσεται στην μεγαλούπολη.  Αφορά τους «ανθρώπους του πνεύματος», τους «λογοτέχνες», τα στελέχη των μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι οποίοι είτε κινούνται από μίσος διότι η κοινωνία αυτή δεν ανεγνώρισε το ταλέντο τους, είτε είναι μίσθαρνα όργανα της οργανωμένης κοσμοπολίτικης οργανώσεως. Οι μισθοφόροι αυτοί έχουν μια συνεχή παραγωγή έργων με σημαντική προπαγανδιστική εμβέλεια. Το έργο τους είναι αρνητικής υφής, βλέπει μόνον τα κακά της κοινωνίας και μεγαλοποιεί συνήθεις περιθωριακές κοινωνικές καταστάσεις.

Η αστική επανάσταση έχει διαβρώσει όλες τις κοινωνικές αξίες. Τα αξιώματα αγοράζονται και πωλούνται. Οι αστοί δεν συμπαθούν τους ισχυρούς κυβερνήτες, ισχυρούς υπό την έννοια της διαθέσεως ισχυρής θελήσεως που στηρίζεται στην γνώση των κοινωνικών φαινομένων. Αυτοί προτιμούν ανδρείκελα που τα προωθούν οι ίδιοι με τα χρήματα τους και τα οποία για να κυβερνήσουν στηρίζονται σε ασταθείς πολιτικές συμμαχίες.

Μέσα στην σύγχυση του μεγαλοπολιτικού περιβάλλοντος είναι φυσικό πολλές ομάδες συμφερόντων να διαγωνίζονται για την κατάλυση του κράτους και για την κατάληψη της εξουσίας. Εμπρός τους ανοίγονται δύο δρόμοι, είτε να διατηρήσουν τους θεσμούς ως φαντάσματα και να διοικούν εκ των παρασκηνίων, είτε να ισοπεδώσουν τον πολιτισμό και να τοποθετήσουν στην θέση του μια κοσμοπολίτικη προπαγάνδα που θα προσελκύει τις προαναφερθείσες ομάδες.

Η δεύτερη λύση φαίνεται προτιμητέα διότι καταστρέφοντας, μετατρέποντας σε αδίκημα και ύβρη τον Ελληνικό πολιτισμό, εξαφανίζεται η αντίδραση και μένει κυρίαρχος ο νέος κοσμοπολίτικος εκφασισμός. Καταστρεφομένης της κύριας φυλής στο μελλοντικό κοσμοπολίτικο κράτος θα κυριαρχήσει απολύτως και χωρίς αντίπαλο η πολιτική συνωμοσία που το κατέλαβε.

Εθνικές μειονότητες εγκατεσπαρμένες σε όλες τις μεγαλουπόλεις του Κράτους βρίσκονται σε πολύ πλεονεκτική θέση εφόσον αποφασίσουν να επέμβουν για την κατάκτηση της εξουσίας. Οι μειονότητες αυτές μπορούν ευχερώς να χρηματοδοτήσουν, να οργανώσουν, να υποστηρίξουν, να προστατεύσουν μια πολιτική οργάνωση, δεν μπορούν όμως να προσηλυτίσουν επιτυχώς στα δικά τους εθνικά ιδεώδη, πρέπει να καλύψουν την πολιτική οργάνωση τους με ένα προσηλυτιστικό προπαγανδιστικό μανδύα κοσμοπολίτικου τύπου.

 


Παναγιώτης Κλεοβούλου
Δικηγόρος και στέλεχος  Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης



Βιβλιογραφία:
-         Η Ελληνική Κοσμοθέαση Παν. Μαρίνης, εκδόσεις «Νέα Θέσις».
-         Ηθικαί Διδασκαλίαι για τους Αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού, εκδόσεις 1937, επανέκδοση από τις εκδόσεις «Λόγχη».

ΒΙΒΛΙΑ...


"Τα βιβλία είναι κληροδοτήματα που μια μεγάλη ιδιοφυΐα αφήνει στην ανθρωπότητα
και που παραδίδονται από γενεά σε γενεά σαν δώρα για την ευημερία εκείνων που
δεν έχουν γεννηθεί ακόμα"
- ΑΝΤΙΣΣΟΝ ΤΖΟΤΖΕΦ (1672-1719)

Το βιβλίο για να αποδώσει μέσα από την μελέτη του και να προσφέρει τα μέγιστα στον πνευματικό μας εαυτό, πρέπει να περάσει κάποια στάδια προς το ταξίδι του μέσα στο ανθρώπινο μυαλό .

Για αυτό το λόγο πρέπει να το μελετήσεις τρεις φορές ώστε να το
(εμπεδώσεις).
Την πρώτη φορά, κάνουμε (Ανα-γνωση), δηλαδή οι πληροφορίες του βιβλίου, δηλαδή η (γνώση),(ανα-κινείται, κινείται, ζωντανεύει), ξυπνά μπροστά στα μάτια μας.
Με το πέρας της μελέτης της πρώτης φοράς, κρατάς στα χέρια σου ένα ζωντανό βιβλίο, το οποίο το έχεις (ανα-γνώσει).

Τώρα το βιβλίο (Γνώση) ,έκανε το μυαλό σου να είναι σε εγρήγορση .
Απαιτείται τώρα σε σύντομο χρόνο μια δεύτερη, πιο εμπεριστατωμένη μελέτη του βιβλίου, μια δεύτερη(Ανα-γνωση) η οποία θα είναι προσεκτικότερη και καλύτερη.

Όταν πράττουμε το δεύτερο μέρος που αναφέρω τότε αυτό ονομάζεται (Δια-βασμα) δηλαδή βάζουμε τον (Δια) μέσα μας, δηλαδή την (Γνώση), για αυτό το λόγο η δεύτερη
(ανα-γνωση),δηλαδή το (Δια-βασμα) είναι απαραίτητο για να εντρυφήσουμε την γνώση.

Στην μαγική αυτή κατάσταση που κάνει το βιβλίο, να περνά δηλαδή από
την (Ανα-γνωση) στο (Δια-βασμα) υπάρχει ένα τρίτο στάδιο, μια τρίτη
(Ανα-γνωση) που ονομάζεται (Κατα-νόηση), είναι το τρίτο και τελικό στάδιο που τα γραφόμενα περνούν στο υποσυνείδητο και (Κατα-λαμβάνονται) από το συνειδητό του μυαλού μας.

Δηλαδή το μυαλό (Κατα-λαβαίνει) την (Νο-ηση),αυτήν δηλαδή και πάλι
την (Γνω-ση) και την αποθηκεύει στον (σκληρό μας δίσκο) θα έλεγα και από εκεί
(χρησιμο-ποιεί) την γνώση ο εγκέφαλος παίρνοντας στοιχεία όταν συναντήσει
πληροφορίες σαν και αυτές που έχει αποθηκεύσει πριν.

Άρα βλέπουμε το πόσο σημαντικό είναι να (Δια-βάζουμε)ένα βιβλίο και να βάζουμε (αποθηκεύουμε)γνώσεις στο μυαλό μας για να μπορεί να (επεξ-εργάζεται) στοιχεία που έχει το μυαλό και να (Δια-μορφώνει) σκέψεις.

Με την γέννηση των σκέψεων που γίνεται από την (εισ-ροή)ειδήσεων,δηλαδή νέων στοιχείων, ο καθένας από εμάς (Δια-μορφώνει) δηλαδή μορφώνεται από τον Δια(Γνώση) την λεγόμενη (Συν-είδηση) που ετυμολογικά μας λέει ότι είναι πολλές ή μια ακόμα είδηση που προσθέσαμε μαζί (Συνείδηση).

Για αυτό πρέπει το μυαλό μας να (λα-μβάνει)-(Φως εκ της ρίζας Λα=Φως
,φωτεινός)-μβάνει (βάζει,βάζω)δηλαδή να βάζει φως (να λαμβάνει) νέα πνευματική τροφή,ώστε να αυξάνει και η συνείδηση του καθενός από εμάς.







 

(Λογική κρίση)

Οι Ελληνικές λέξεις δεν είναι τυχαίες και μας δείχνουν μπροστά στα μάτια μας τον αληθινό σκοπό για τον οποίο (δημιου-ργήθηκαν)=(Δημιουργός Ηθική).

Στο πλαίσιο τώρα της αυξανόμενης συνείδησης (έλεγχου)πληροφοριών και διαμόρφωσης της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου,έχουμε και άλλα στάδια που κάνει η γνώση μέσα στο μεγάλο ταξίδι της στο σύμπαν.

Από το στάδιο της συνείδησης γεννιούνται άλλες (εν-έργειες) δηλαδή ξεχωριστές πράξεις (ενέργειες η έργα ή ακόμα καλύτερα μια ακόμα πράξη ή ένα ακόμη έργο).
 

Τώρα αν θέλει το μυαλό (υπερ-συνείδητο/υπο-συνείδητο) ή ο εγκέφαλος να ξεχωρίσει το υποκειμενικό καλό/κακό , το αρνητικό από το θετικό, τότε ο εγκέφαλος κανει (Δια-γνωση), δηλαδή τοποθετεί την γνωση με την γνώση, αναρωτιέται το τι πρεπει να κάνει, ελέγχει το
σκληρό δίσκο του μυαλού του από τα αποθηκευμένα (στοιχεία, έρευνες, πληροφορίες, γνώσεις) και δημιουργεί μια λογική (Δια-κριση) για το πρόβλημα ή απόφαση ή ενεργεια που θα πράξει και την στιγμή εκείνη (Δια-βιβάζει και (Δια-χωρίζει) αποφασίζει και χωρίζει το καλό και το
κακό (υπο-κειμενικό) δηλαδή (Δια-κρίνει) ξεχωρίζει και κρίνει τον (Δια=Γνωση), δηλαδή
την πληροφορία που είναι μπροστά του .

Αν ψάξουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας θα βρούμε μια περίοδο μπροστά μας που ονομάστηκε (Ανα-γέννηση).
Είναι μια περίοδος που τελειώνει ο Μεσαίωνας όπου όλοι γνωρίζουμε ότι την περίοδο του Μεσαίωνα η γνώση ήταν απαγορευμένη ,σατανική ή ελεγχόμενη και πολλοί (Άνθρωποι) κάηκαν στην πυρά προσπαθώντας να (Μετα-δώσουν)=δώσουν την γνώση, να μεταφέρουν την γνώση και σε άλλους ανθρώπους, να αποκαλύψουν την πραγματική αλήθεια και να ερμηνεύσουν τα προβλήματα και τις ανησυχίες της εποχής τους με επιστημονικό τρόπο και όχι
δογματικό (Θρησκευτικό).

Στο πλαίσιο της σημαντικής λέξεως (Ανα-γέννηση) που σημαίνει κυριολεκτικά αναγέννηση ,η αναζωπύρωση των μνημονικών κυττάρων δηλαδή γνώσεων των ανθρώπων,υπάρχει μια ακόμη λέξη που χρησιμοποιήθηκε μαζί ή λίγο μετά την λέξη (Ανα-γέννηση) είναι η λέξη (Δια-φώτιση) την οποία εύκολα κατανοούμε τη σημαίνει (φώτιση της γνώσης).
Τι ειχε συμβεί λοιπόν;

H αμάθεια, η αγραμματοσύνη από το σκέπασμα του δόγματος (Θρησκεία) σε μεγαλη δόση
(Υπερ-δογματισμός) απαγορεύει τη γνώση δηλαδή το (Διά-βασμα) των βιβλίων και
είχε φέρει το σκοτάδι, η οποία λέξη σήμερα έγινε συνώνυμη της λέξης (Μεσαίωνας)όπου είχαν συμβεί σε πολλές χώρες δυσάρεστα πράγματα και ένα από αυτά (ίσως το κυριότερο) ήταν η απαγόρευση και η μη ανάγνωση (προσέξτε μη-ανάγνωση) των "μιαρών Ελλήνων κλασικών" κατά τα λεγόμενα τους, καθώς και της Ιλιάδας και της Οδύσσειας από τους σοφούς του Θεού (Θεός-Όφις-Τες) ή (Θεο-σοφι-στες) είναι αυτοί που είχαν την σοφία του (Θεού) δηλαδή ήταν οι
(Θεο-μπαίχτες) της εποχής εκείνης.
Με τραγικό αποτέλεσμα ο κόσμος να είναι (α-μόρφωτος) και να ζει στο σκοτάδι (Μεσαίωνα).

Η (ανα-γέννηση) η λεγόμενη και (Δια-φώτιση) δεν έκανε τίποτα άλλο από το να (Επανα-φέρει) τις έννοιες, πράξεις,ενέργειες αυτές που ειπαμε πιο πριν, δηλαδη...την (Ανά-γνωση), το
(Διά-βασμα) την (Κατα-νόηση) όπου θα (Δια-μόρφωνε) την (Συν-είδηση) με (εν-εργειες) ώστε ο άνθρωπος να κάει (Διά-γνωση)και (Διά-κριση) ώστε να φτάσει στην (Ανα-γέννηση) και την (Δια-φώτιση).

Αν ρωτήσετε μελετητές που ερευνούν την εποχή της αναγέννησης θα σας πουν οτι αυτά που έγραψα περι αναγέννησης έχουν τεράστια σχέση γιατί αναγέννηση σημαίνει κυριολεκτικά την επάνοδο των Ελληνικών κοσμοθεωριών και επιστημών στην ευρύτερη περιοχή όπου πριν επικρατούσε το σκοτάδι (Μεσαίωνας).

Έτσι βλέπουμε μεγάλες μορφές της τέχνης να δημιουργούν τεράστια έργα τέχνης σε ποιότητα και λόγιους συγγραφείς να γράφουν αριστουργήματα.
Έτσι δημιουργήθηκαν αυτά τα τεχνουργήματα που βλέπουμε και θαυμάζουμε σήμερα σε όλη την Ευρώπη από την (επ-ανάσταση) της (συν-είδησης) τον λεγόμενο (Δια-φωτισμό). 

Ο κόσμος ξαναρχίζει την την σωστή ροή που έχει χαράξει ο πνευματικός κόσμος.

Μετά απο την παραπάνω πνευματική επανάσταση βλέπουμε την επιστροφή των σκοτεινών δυνάμεων όπου είχαν (κατα-τροπωθεί ) από την 

επανάσταση της συνείδησης.

Έτσι αυτες οι σκοτεινές (μεσαιωνικές) δυνάμεις βλέπουμε να επιχειρούν από τότε να θέλουν να φέρουν ξανά το σκοτάδι(μεσαίωνα) στον κόσμο, δημιουργώντας πολέμους (θρησκευτικούς ) επαναστάσεις, συγκρούσεις και σπέρνοντας παντού δικούς τους (ανθρώπους) που βάφτιζαν το καλό κακό και το κακό καλό.....δημιουργώντας από τότε μέχρι σήμερα μια σύγχυση τέτοια στον κόσμο ώστε να μην ξέρει αν η γνώση που θα πάρει ακόμα και μέσω των βιβλίων αν θα τους κάνει καλό η κακό.

Αλλά οι κοσμοεξουσιαστές ξέχασαν τον παράγοντα (συν-είδηση) που υπάρχει σε όλους τους
ανθρώπους και όχι στα ανθρωποειδή.
Με αποτέλεσμα να συμβαίνει το εξής παράδοξο, στους μεν ανθρώπους να υπάρχει αυτόματος (δια-χωρισμός) της γνώσης από τα βιβλία, με αποτέλεσμα το ανθρώπινο πνεύμα να (αντι-λαμβάνεται) τις έννοιες καλό-κακό και να τις χρησιμοποιεί προς όφελος του ανθρώπου που (δια-βάζει), άσχετα αν αυτός δεν το (κατα-λαβαίνει).

Στους δε ανθρωποειδείς συμβαίνει το αντίθετο επειδή αυτοί (οι ανθρωποειδείς) είναι συνειδητά όντα χωρίς υποσυνείδητο όπως οι άνθρωποι.
Οι γνώσεις παλιές και νέες δεν μπορούν να αφομοιωθούν απ' αυτούς και ούτε τα κρυφά μηνύματα τους να (συγκεκριμενο-ποιηθούν) και ετσι μπερδεύονται...

Π.Χ ο Ιησούς Χριστός κάποτε είπε ότι θα γκρεμίσει τον ναό του Σολομώντα και θα τον ξαναχτίσει σε τρεις ημέρες.
Τα ανθρωποειδή φυσικά που βρισκόταν εκεί και κυρίως στην θέση του τοπικού ιερατείου τον χλεύασαν και τον θεώρησαν βλάσφημο για αυτά του τα λόγια γιατί τα όντα αυτά νόμισαν ότι ο Ιησούς θα γκρέμιζε τον ναό και θα τον ξαναέχτιζε όπως έχτιζαν η γκρεμιζαν τα
τότε οικοδομήματα.

Και βομβαρδίζουν και σκοτώνουν και δηλητηριάζουν τα τρόφιμα και τις υδάτινες πηγές μας και κάνουν παρεμβάσεις στο DNA και ξαναχαλάνε και ξανακαταστρέφουν και ξαναπροσπαθούν γιατί;
Γιατι δεν μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο γιατί αν μπορούσαν να μας αφανίσουν μια και έξω όλους τους ανθρώπους θα το έκαναν, να είστε σίγουροι.

Δεν μπορούν γιατί η Ελλάς προστατεύεται όπως και όλη η ανθρωπότητα προστατεύεται γιατί όπως μας λένε κάποιοι (Έχουν γνώση οι φύλακες) .










Για αυτό μια συμβουλή, που μου την δώσανε
κάποτε...

ΔΙΑ-ΒΑΣΤΕ
ΔΙΑ-ΒΙΒΑΣΤΕ
ΔΙΑ-ΦΩΤΙΣΤΕ
ΔΙΑ-ΣΩΣΤΕ
ΔΙΑ-ΦΥΛΑΞΤΕ

Γίνετε (επι-τέλους) όλοι (ΕΝ-ΔΙΑ-ΦΕΡΟΝΤΕΣ).


Επίγονος Λαμπαδάκης 

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Άκρα του τάφου σιωπή. Και μια εξομολόγηση…


«…Το πρώτο σου χρέος εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους.
Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους.
Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στον γυιό σου την μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει…..».- Ν. Καζαντζάκης


ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Ξημερώματα της 25ης Μαρτίου 2011
Τους νιώθω, Δάσκαλε, τους νιώθω να σκιρτούν μέσα στις φλέβες μου και δεν το αντέχω! Μα το Χριστό, Δάσκαλε, με παίρνει το παράπονο και κλαίω σαν ακούω ετούτο το τραγούδι τους. Ανταριάζει η ψυχή και θέλει να φύγει από το σώμα, να ταξιδέψει εκεί και τότε, μαζί Τους! Να΄αγκαλιάσει τον Σουλιώτη και μαζί να πέσουν με το λεπίδι στον Αγαρηνό. Μαζί στη Νίκη ή στο Θάνατο!

…Να φωτίσω το δρόμο τους, Δάσκαλε; Το προσπαθώ! …Και, μα τη Λευτεριά της Κύπρου μας, ενεργώ τόσο όσο δύναμαι! Αισθάνομαι όμως τόσο λίγος, μπροστά στους γίγαντες προγόνους που μ΄ανάθεσες να παραβγώ! Μικρός πολύ μικρός! Τόσο που προσεύχομαι στο Θεό μας νυχθημερόν να μου δώσει τη δύναμη, την κρίσιμη εκείνη ώρα, να μην λιποψυχήσω! Να σταθώ όρθιος και όρθιος να πεθάνω σαν και Κείνους!

Κάνε Παναγιά, νάρθει εκείνη η Άγια ώρα! Η Ωρα της δικαίωσης των Νεκρών μας! Δεν αντέχω να τους κοιτώ! Και σαν εγώ ντροπιασμένος γυρίζω αλλού το βλέμμα, το δικό τους βλέμμα με κυνηγά παντού! Και στον ύπνο μου ακόμη! Ένα θλιμμένο βλέμμα που δεν τ΄αντέχω. Ένα παραπονιάρικο βλέμμα που μια κοιτά εμένα και μια τον Πενταδάκτυλο! Μου σπαράζει την καρδιά Δάσκαλε! Δεν το υποφέρω πια…

Ονήσιλος Κρατερός
Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης





Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Ποιός θα της πει, και πώς, ότι η παρέλαση δεν είναι πασαρέλα;




Τι βρωμοσύστημα είναι αυτό, το οποίο εξυμνούν οι δήθεν δημοκράτες, που δίδαξε στο κορίτσι αυτό ότι η παρέλαση είναι πασαρέλα και ότι τα πάντα κινούνται μεταξύ αιδείου και στομάχου; Προσέξτε την έκφραση και τη χειρονομία της Ελληνίδας Γιαγιάς! Προφανώς μόνο αυτή συνέλαβε τον ξεπεσμό! Δεν έχεις μάνα μωρή; Και που νάναι ο κύρης σου; Ο ελεεινός δάσκαλός σου που να βόσκει;



Τι σάπιο σύστημα είναι αυτό που αλλοτριώνει έτσι τη νεολαία του;



Πού να ξέρει το κορίτσι αυτό ποιός είναι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο ΑΘανάσιος Διάκος, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Αυτοί δηλαδή που της χάρισαν την ελευθερία για να μπορεί να γυρνά και να μιλά ελεύθερα. Αυτοί που πάλεψαν ώστε το κορίτσι αυτό να μην καταλήξει στα χαρέμια του Σουλτάνου!




Πού να ήξεραν οι Αγωνιστές μας ότι την ελευθερία, για την οποία πολέμησαν, θα κατέληγε να τη μεταχειρίζονται οι σημερινές τσούλες ως ελευθεριότητα και οι πολιτικάντηδες για να μασούν με δέκα μασέλες τον εθνικό πλούτο; Αχ, Μακρυγιάννη μου!






Ας απαγγείλουμε στην κοπελιά αυτή δυο στίχους του Παλαμά. Έτσι κοπελιά μου, για να εκτονώσουμε τη θλίψη που μας προκάλεσες!

«Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει.»

Ονήσιλος Κρατερός

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

O Πολεμιστής του Φωτός



O Πολεμιστής του Φωτός ...

Θύμαται το παρελθόν...
Γνωρίζει τη σημασία της διαίσθησης...
Αποκωδικοποιεί τα σημάδια...
Δίνει προσοχή στα μικρά πράγματα...
Ξέρει πως οι πάντες φοβούνται τους πάντες...

Δεν αφήνει τη σιωπή ,την αδιαφορία η την άρνηση να τον τρομάζουν...
Ριψοκινδυνεύει περισσότερο απο τους άλλους...
Επειδή πιστεύει στα θάυματα,τα θάυματα αρχίζουν να συμβαίνουν...
Έμαθε πως είναι καλύτερα ν ακολουθείς το φως...
Προσπαθεί πάντοτε να βελτιώνεται...

Ειναι αξιόπιστος...
Όταν βγάζει το σπαθί απο τη θήκη του ,το χρησιμοποιεί...
Δεν απειλεί ποτέ...
Ακούει...
Συμπεριφέρεται σαν παιδί...
Δέχεται απόλυτα τον προσωπικό μύθο του...

Δεν χάνει ποτέ την υπομονή του...
Είναι πάντα σε εγρήγορση...
Δεν προσπαθεί να μοιάσει,Είναι...
Εχεί μιά δεύτερη ευκαιρία στη ζωή...
Αναρωτιέται συχνά τι δουλειά έχει εδώ...
Ξυπνάει απο τον ύπνο του...

Έχει την εντύπωση οτι ζεί δύο ζωές ταυτόχρονα...
Χρειάζεται χρόνο για τον εαυτό του...
Γνωρίζει τη δύναμη των λέξεων...
Γνωρίζει την αξία της επιμονής και του θάρρους...
Γνωρίζει τα πράγματα που έχουν αξία...
Ξέρει να χάνει...

Μοιράζεται με τους άλλους ολά όσα γνωρίζει για το δρόμο...
Δίνει πριν του ζήτηθει...
Δεν εχεί βεβαιότητες αλλά ένα δρόμο να ακολουθήσει...
Δεν μετανιώνει επειδή η μεταμέλεια σκοτώνει...
Προβάλλει τη σκέψη του πέρα απο τον ορίζοντα...

Συμμετέχει στον καλό αγώνα και βοηθάει τους άλλους , ακόμα κι αν δεν κατανοεί εντελώς το λόγο που το κάνει...
Επικεντρώνεται στα μικρά θαύματα της καθημερινής ζωής...
Χαμογελάει...
Καταλαβαίνει τη συμβαίνει και κοιμάται ήσυχος...

Γνωρίζει οτι κανένας δεν είναι μόνο καλός η μόνο κακός...
Γνωρίζει οτι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα...
Γνωρίζει οτι δεν βρίσκεται τυχαία εδώ...

Οι πολεμιστές του φωτός αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο από το βλέμα, βρίσκονται στον κόσμο, αποτελούν μέρος του κόσμου..


Επίγονος Λαμπάκης



ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΧΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ!


«Τα βουνά κοιτούν στον Μαραθώνα κάτω και ο Μαραθώνας την θάλασσα ατενίζει – κι ονειροπολώντας εκεί, μιάν ώρα μοναχός, ονειρεύτηκα πως η Ελλάδα ήταν ακόμη ελεύθερη... γιατί έτσι όπως είχα καθίσει, στον τάφο του Πέρση επάνω, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν δυνατόν να είμαι σκλάβος!

Ένας βασιλιάς έστησε τον θρόνο του στο φρύδι του βουνού που επιβλέπει από ψηλά την θαλασσογεννημένη Σαλαμίνα: και πλοιά, ανά χιλιάδες, απλώνονταν στα πόδια του και έθνη ολόκληρα ανδρών – όλα ήταν δικά του! Τα μέτρησε τη χαραυγή, μα όταν ο ήλιος έδυε πού άραγε να ήταν;

Πού αλήθεια χάθηκαν και πού χάθηκες εσύ, χώρα μου; Στις βουβές σου τις ακτές οι ραψωδίες έχουν μείνει δίχως μελωδία και ρυθμό, η ηρωϊκή σου καρδιά άλλο πια δεν χτυπά! Πώς γίνεται η λύρα σου, τόσους αιώνες θεϊκή, τώρα να ξεπέφτει σε χέρια σαν και τα δικά μου;

Κρατάτε ακόμα τον Πυρρίχιο χορό, μα πού αφήσατε την Πυρρική φάλαγγα να πάει; Από δύο τέτοιους θησαυρούς, γιατί απωλέσατε τον ευγενέστερο και πιο αντρίκιο απ’ τους δυό; Έχετε ακόμα τη γραφή που ‘δώσαν οι θεοί – μήπως θαρρείτε ότι την προόριζαν για σκλάβους;

Γιατί τάχα να μοιρολογάμε μέρες ευλογημένες που πέρασαν; Γιατί τάχα να κοκκινίζουμε; Οι πρόγονοί μας μάτωσαν... Ω γη! Βγάλε πάλι απ’ τα σπλάχνα σου λίγους απ’ τους νεκρούς μας Σπαρτιάτες! Απ’ τους τριακόσιους, δώσε μας μονάχα τρείς – και θα κάνουμε νέες Θερμοπύλες!

Γεμίστε τους κίλικες με Σαμιώτικο κρασί! Απ’ τα βράχια του Σουλιού μέχρι τις ακροθαλασσιές της Πάργας ζει ακόμα κάτι απ’ τη γενιά που οι Δωριείδες μάνες γέννησαν – κι εκεί, ίσως, έχει φυλαχτεί ο σπόρος που άξια διεκδικεί το άγιο αίμα των Ηρακλειδών...

Μην εμπιστευτείτε την λευτεριά σας στους Φράγκους: ο βασιλιάς τους όπως σας αγόρασε έτσι και θα σας πουλήσει! Η μόνη αντρειοσύνης ελπίδα βρίσκεται στην κόψη των δικών σας των σπαθιών και στις αιχμές της δικής σας γλώσσας και φωνής. Τα μπράτσα του Τουρκαλά και η δόλια απάτη του Λατίνου, λυσσομανούν να σπάσουν την ασπίδα σας, όσο πλατιά κι αν είναι...

Γεμίστε τους κίλικες με Σαμιώτικο κρασί! Τα κορίτσια μας χορεύουν, εκεί, κάτω απ’ την σκιά – βλέπω τα μελιστάλαχτα, τα μαύρα τους τα μάτια να λάμπουν, μα όσο τα κοιτώ, τόσο ένα καυτό δάκρυ ξεχύνεται απ’ τα δικά μου: γιατί με ματώνει να σκέφτομαι τα απαλά τους στήθη θα βυζάξουν σκλάβους!

Αφήστε με στη μαρμάρινη πλαγιά του Σουνίου, εκεί οπού μονάχα τα κύματα κι εγώ θα ακούμε ο ένας τον φλοίσβο των ψιθύρων του άλλου – κι εκεί, σαν κύκνος, ας τραγουδήσω κι ας πεθάνω: μια χώρα σκλάβων δεν θα είναι ποτέ η χώρα η δικιά μου! Ρίξτε χάμω τον κίλικά σας, να χυθεί το Σαμιώτικο κρασί!»



(Λόρδος Βύρωνας, ‘τα νησιά της Ελλάδος / the isles of Greece’. Επιλλογή αποσπασμάτων και ελεύθερη απόδοσή τους σε ημί-πεζό λόγο από την Αγγλική υπό του γράφοντος.)

Σε λίγες μέρες από τώρα ξημερώνει 25η Μαρτίου. Τους περισσότερους βέβαια θα τους ακούσετε να αναφέρονται στο «τριήμερο» που έρχεται, καθότι η 25η πέφτει Παρασκευή. Κάτι σαν «μπόνους άδεια» δηλαδή που σου δίνει ο διευθυντής σου επειδή ήσουν καλό παιδί, δουλευταράς. Πάλι καλά που δεν σου δίνει και σκυλομπισκότο βέβαια – αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...

Μονάχα που για το εν λόγω «μπόνους» χύθηκε αίμα, βρόντησαν βόλια. Παλληκάρια (γνωστά και άγνωστα) θυσίασαν την ζωή τους σε κάθε σπιθαμή γης όπου τώρα θα πας την εκδρομούλα σου: όχι – δεν είπα να μην απολαύσεις την αργία και να κάτσεις μέσα να κάνεις μνημόσυνα! Άλλωστε και ο Θόδωρας και ο Γιώργης και ο ‘Δυσσέας και όλοι οι λεβέντες θα ήθελαν μια τέτοια μέρα λαμπρή να έχει μουσική και γέλιο και τραπέζια στρωμένα στην εξοχή και χορό και μπαταριές στον αέρα – σου ζητώ μονάχα να μην ξεχνάς... και να πιείς ένα ποτηράκι στην υγειά αυτών που αγωνίστηκαν και δεν είναι πια εδώ για να σύρουν τον χορό τον γιορτινό...

Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να αναφερθώ σε (τηλε)κατευθυνόμενους τηλεοπτικούς σταθμούς, τα μιαρά τους προγράμματα και διάφορα ανθρωπάρια επιστημονίσκους (τζουτζέδες με πτυχίο τουτέστιν) που ρίχνουν λάσπη στους ήρωες της φυλής μας με υφάκι επαϊόντων – όπως άλλωστε επιτάσσει το job description τους.

Δεν θα ασχοληθώ με πολιτικούς-πράκτορες και τις χλιαρές τους «επετειακές» δηλώσεις που προσπαθούν απεγνωσμένα να συμφιλιώσουν τις σαχλές και επίπλαστες ιδέες της ελληνοτουρκικής «φιλίας», του ειρηνισμού, της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, της ανοχής και του σούπερ Γκούφυ με τον εορτασμό μιας επανάστασης εθνικής, φυλετικής, απελευθερωτικής. Τους έχουμε μάθει πια.



Αν ξυπνούσε ο Καραϊσκάκης απ’ το μνήμα του, θα ίσιωνε τη μουστάκα του, θα τους καρπάζωνε και θα τους έλεγε «’σα πέρα ωρέ ζαγάρια! Μη γαμήσω να πούμε... κοίτα ωρέ! Κοίτα κάτι πούστηδες να πούμε!». Και έπειτα θα σβέρκωνε και όλους εμάς, όσους τους ψηφίσαμε και θα μας καταχέριαζε. Κι εμείς, λουφαγμένοι, προοδευτικοί και ειρηνιστές, θα του κάναμε μήνυση για σωματικές βλάβες, αθέμιτη επίθεση και εξύβριση προσώπου.

Όσοι υπουργοί, παράγοντες και λοιποί απόγονοι Κοτζαμπάσηδων και νεο-προεστοί πάνε στα «γραφικά και ιστορικά» μέρη της επαρχίας να παραβρεθούν σε εκδηλώσεις και να διατρανώσουν τις άνευρες και ασπόνδυλες αναγγελίες τους, ας κοιτάξουν πίσω τους. Κάποιο πλατάνι θα δούνε. Από τέτοια πλατάνια, αρχαία, με τις ρίζες τους καλά βαλμένες στα σπλάχνα της Ελληνικής γης, ο Γέρος κρέμαγε τους προσκυνημένους Έλληνες που είχαν υπογράψει «προσκυνοχάρτι» με τον σουλτάνο.

Ας αναλογιστούν, έστω για μια φευγαλέα στιγμή, όλοι αυτοί οι κομψοντυμένοι κύριοι του πολιτικού εσμού πόσα προσκυνοχάρτια έχουν υπογράψει – ο καθένας απ’ το πόστο του και με τον τρόπο του...




Κάντε μου όμως και μια χάρη. Μην παρασυρθείτε απ’ τα συναισθήματά σας και ανήμερα 25η Μαρτίου αποκαλέσετε κανέναν απο δαύτους «κλέφτη». Τη μέρα που γιορτάζει η ένδοξη κλεφτουριά, θα ήταν βλασφημία να τους κάνουμε τέτοια τιμή. Υπάρχουν τόσες άλλες ωραίες λέξεις: λοποδύτης, ληστής, άρπαγας, κατσαπλιάς, επιδρομέας...

Τέλος (για να ξεβρωμίσει το μυαλό και η γλώσσα μας), ας θυμηθούμε, Έλληνες, ότι ο αγών της παλιγεννεσίας δεν ξεκίνησε το 1821. Δεν σταμάτησε ποτέ για την ακρίβεια! Δόξα και τιμή στα όμορφα εκείνα τέκνα του αίματός μας, τον Κροκόδειλο Κλαδά, τον Γρέζα Παλαιολόγο, που κράτησαν τα κάστρα της Πελοποννήσου αδούλωτα με το σπαθί τους, τα άγια λάβαρα της αυτοκρατορίας ψηλά, ακόμη κι όταν η Πόλη είχε πια πέσει και είχαν περικυκλωθεί απο αιμοδιψείς εχθρούς και όλοι πίστευαν πώς είχε φτάσει η συντέλια του κόσμου...

Αθάνατοι ας είναι στις καρδιές μας και όλοι εκείνοι οι αφανείς ήρωες των επαναστάσεων που πνίγηκαν στο αίμα, ο Διονύσιος ο φιλόσοφος και τόσοι άλλοι μάρτυρες του Έθνους και της Ελευθερίας...




Μην γελιέστε φίλοι μου: το Ελληνικό πνεύμα και η Ελληνική καρδιά μπορεί να υποταχτεί από την ρώμη των όπλων αλλά ουδέποτε, ούτε για μια στιγμή, δεν μπορεί να υποδουλωθεί – γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τίποτε το ισχυρότερο να τα καταβάλει!

Μην γελιέστε απ’ τον μανδύα του Ρωμιού που μπορεί να φόρεσε στην πορεία της ιστορίας: κάτω από την λόρικα του κάθε βυζαντινού επαναστάτη στις αετοφωλιές του Μυστρά βρισκόταν πάντα ο χάλκινος θώρακας του Δωριέα οπλίτη. Στο μυαλό του κάθε επαναστάτη ιερομονάχου (που αφόρισε η «επίσημη εκκλησία» και αρνήθηκε κατηγορηματικά την αγιοποίησή του) πάλλονταν Πλατωνικές ιδέες.

Ο δρόμος για την ελευθερία είναι μονόδρομος για τον Έλληνα. Τον ανοίγει με την επιστήμη του, με την σκέψη και με την παιδεία – και όταν χρειάζεται, δεν φοβάται να τον σχίσει και με το σπαθί του!


Μάριος Κουτσούκος



Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΜΕΝΟΥΣ




Δεν είμαι κανένας «σπουδασμένος» που λέει και ο ποιητής. Μεγάλωσα όπως χιλιάδες άλλα Ελληνόπουλα: με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια των αδελφων Στρατίκη, ξεφυλλίζοντας με μάτια ολοστρόγγυλα από θαυμασμό τις εικόνες του Αλεξάνδρου, των Μαραθωνομάχων, των Ολυμπίων θεών. Έπαιξα μ’ εκείνα τα στρατιωτάκια οπλιτών που δεν βγαίνουν πιά, αυτά με την λαστιχένια περικεφαλαία και το ακόντιο που πάντοτε κατέληγε λυγισμένο. Έμεινα με μια θολή εντύπωση ενός παρελθόντος ενδόξου, γεμάτο μάχες και άσπρα μάρμαρα.

Μετά πήγα στο Γυμνάσιο. Η φιλόλογος μας δίδαξε τα Ομηρικά έπη – αποσπασματικά και σε μετάφραση, όπως της όριζε το υπουργείο παιδείας. Οι εικόνες του Αχιλλέα με την ολόχρυση πανοπλία του συνδυάστηκαν στο μυαλό μου με λεπτομέρειες για ασπίδες με επτά στρώσεις δέρματος βοδιού και άφθονο αίμα που χυνόταν για κάποιον λόγο μάλλον παιδαριώδη και απελπιστικά ασαφή.

Κρυφογέλασα στον διπλανό μου όταν διαβάζαμε ότι ο Οδυσσέας έκρυψε τα αχαμνά του με κλωνί πεύκου όταν συνάντησε την κόρη των Φαιάκων. Έμεινα με την θολή εντύπωση πώς αυτοί οι αρχαίοι ήταν κομματάκι φαντασιόπληκτοι – καρικατούρες: έβλεπαν κεραυνούς και νόμιζαν ότι τους εκσφενδόνιζε ένας μουσάτος από την κορυφή του Ολύμπου. Έκαναν πόλεμο δέκα χρόνια για τα κερατιάτικα του Πάρη και ύστερα, ο πολυμήχανος Οδυσσέας παρίστανε τον Μαγκάιβερ, φτιάχνοντας σχεδίες Ροβινσώνα για να επιστρέψει στην Ιθάκη. Μπερδεύτηκα κάπως και αποφάσισα να μην πολυασχοληθώ. Η ιδέα του ενδόξου παρελθόντος που είχα μου ψιλοφαινόταν αβάσιμη, υπερεκτιμημένη.

Μετά πήγα στο Λύκειο. Εκεί, οι σπουδασμένοι του υπουργείου παιδείας αποφάσισαν να με φέρουν σε επαφή με τους αθάνατους Έλληνες διδασκάλους και δη στο άγιο πρωτότυπο. Επιτάφιος λόγος, Πολιτεία, Πρωταγόρας, Λυσίας, αυτάδελφον Ισμήνης κάρα και το κακό συναπάντημα... μου έπεσαν όλα μαζί στο κεφάλι. Πάντοτε αποσπασματικά βεβαίως, όπως όριζαν οι σπουδασμένοι, για να έχω «σφαιρική παιδεία».

Ομολογώ πώς δεν κατάλαβα ποτέ προς τί ο τόσος ντόρος... Αριστοτέλης... σιγά τα αυγά! Ανάθεμα κι αν μπορούσα να σου πω μία του θέση ή θεωρία αν με ρωτούσες. Πλάτων... μπερδεμένα πράγματα! Κάτι για σπηλιές έλεγε, για αλυσσοδεμένους, δεν θυμάμαι καλά... άλλωστε, δεν είχε σημασία – αρκεί να ήξερα τους αρχικούς χρόνους, το συντακτικό, τις κλίσεις των ονομάτων και να έγραφα καλά στις πανελλήνιες. Αυτό μονάχα μετρούσε. Τώρα, για το αν ενδόμυχα θεωρούσα τον παππούλη τον Σωκράτη μαλάκα, κανείς δεν θα μου ζητούσε τα ρέστα.

Έτσι λοιπόν έγινα ακαδημαϊκός πολίτης με το καλό, μου δώσαν’ και δικαίωμα ψήφου, «σπούδασα» παράλληλα τους μεγάλους Γάλλους διαφωτιστές, ουμανιστές και λοιπούς εις –στές... εντωμεταξύ, η Ελληνική γραμματεία έπλεε χυλώδης στο μυαλό μου ως ένα δυσνόητο και ξεπερασμένο απολίθωμα κάποιου κόσμου κακόγουστου, κατάλευκου με μάρμαρα νοσοκομείου και ασορτί κελεμπίες.

Δεν θυμάμαι πότε, πώς και γιατί έκατσα πρώτη φορά να διαβάσω τους αθανάτους Έλληνες διδασκάλους – κανείς, άλλωστε, σπάνια θυμάται το ξεκίνημα της ζωής του από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ήταν ίσως ένα καπρίτσιο, ένα κλισέ που έπρεπε να τηρήσω συγγραφέας άνθρωπος... ήταν όμως το ξεκίνημα της ζωής μου – μιας ζωής όχι συνειδητοποιημένης όπως λένε, αλλά συνειδητοποιούμενης στο κάθε της μικρό, αβέβαιο, ονειροπόλο βήμα.

Αν δεν ξέρεις από πού έρχεσαι, δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί για όπου ξεκίνησες...
Τί ομορφιά μας έχουν κρύψει, τί μεγαλείο, τί ευγένεια ψυχής, τί ύψος πνεύματος και ήθους – και το έχουν κρύψει στην καλύτερη κρυψώνα, εκεί όπου δεν θα ψάξει κανείς: ακριβώς κάτω απ’ τη μύτη μας, σε κοινή θέα!

Πιάσε ένα απ’ αυτά τα μικρά βιβλιαράκια με τ’ αγάλματα στο εξώφυλλο και θα καταλάβεις τί εννοώ. Το ξέρω, δεν είναι φανφαρόζικα όπως άλλα «μπεστ σέλλερς» στα ράφια και τις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Η Δωρική απλότητά τους φαντάζει φτωχή μέσα σ’ έναν κόσμο πλημμυρισμένο απο θεάματα «θρί ντί» και Τζούλιες που ρουφάνε σαν ηλεκτρικές σκούπες.

Θα δείς ανθρώπους σαν κι εσένα, ανθρώπους ζωντανούς, με χρώμα στα μάτια, τους χιτώνες και τους βωμούς τους να αστειεύονται αναμεταξύ τους, να πειράζονται – τη μιά με λεπτό -σχεδόν ακαδημαϊκό- χιούμορ, την άλλη σαν συφάνταρα στο ΚΨΜ, να κουβεντιάζουν, να ξεδιπλώνουν το κουβάρι της ζωής, του ανθρώπου, του σύμπαντος (και του) νου... κι όλα αυτά, με μόνο τους εφόδιο την λογική.

Θα δείς ότι οι μεγάλοι σοφοί, αυτοί οι μπαμπούλες που στο σχολείο σ’ έκαναν να τους φανταστείς στρυφνούς, εσωστρεφείς και σχεδόν απανθρωποποιημένους, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι σου... ένα κομμάτι του εγκεφάλου σου εγρήγορο, που δεν καταδέχεται σαν κότα να τσιμπολογίσει ότι πίτουρο της πετάξουν μέσα από το κοτετσόσυρμα των τηλεοπτικών παραθύρων – αλλά φτάνει σε συμπεράσματα και συγχρόνως ερευνά, ένα μικρό βήμα τη φορά, ένα τόσο δα λογικό σκαλοπατάκι καθ’ εκάστη...

Αυτές είναι οι ιστορίες των παπούδων μας – οι ελάχιστες έστω που έφτασαν στα χέρια μας και σώθηκαν από τα αδηφάγα σαγόνια των αιώνων. Και όλες τους, σου αφήνουν αυτή τη ζεστασιά του «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»... σου αφήνουν το υπέρτατο όπλο για να ατσαλώσεις την ύπαρξή σου: την θαυματουργή και μυστικιστικά απλή φόρμουλα της ορθής σκέψης...

Άλλωστε, μην ξεχνάς: ο λοβοτομημένος όχλος κυβερνάται πρώτα από την αμάθειά του και ύστερα από τους ταγούς του. Κάθε επανάσταση αρχίζει με διάβασμα!

Μάριος Κουτσούκος

Παίζει με τη φωτιά ο Τουρκόφκιας....




Η τουρκολαγνεία του προσκυνημένου "ηγήτορα" Χριστόφια,φαίνεται πως θα επιφέρει σοβαρά προβλήματα στο νησί...
Ήδη, οι "συνομιλητές" του και αδελφοποιτοί του μογγόλοι,χρησιμοποιώντας την επιτηδευμένη "αφέλεια" ενός κατά τα άλλα γελοίου υποκειμένου,άρχισαν να εκφράζονται πλέον ανοικτά για στρατιωτική παρέμβαση ενόψει των ερευνών για κοιτάσματα αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ...

Η μυστική διπλωματία βλέπετε,ποτέ δεν ωφέλησε αυτόν που δεν είναι καθαρός στις απόψεις και θέσεις του και δυστυχώς οι μογγόλοι ήταν ανέκαθεν καθαροί στις επιδιώξεις που είχαν για το νησί....

Ενας νέος "μακάριος" φύτρωσε στο νησί των ηρώων,δίνοντας δικαιώματα στους σφαγείς των αδελφών μας,να χρησιμοποιούν την ΕΕ και τη χρηματοδότηση που παρέχεται στην κατεχόμενη περιοχή(μετά από έντονες και αμφιβόλου σχεδιασμού ενέργειες του καθεστώτος ΔΗΣΑΚΕΛ)....

Εσχάτως λοιπόν είδαμε δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για δημιουργία στρατιωτικής βάσης των Εβραίων στο νησί,που εξόργισαν μερίδα της "αυτοκρατορίας" των αγγλοσαξόνων...Είδαμε να εκμεταλλεύονται αυτά τα δημοσιεύματα άμεσα οι μογγόλοι με τον "πατερούλη" τους Ντενκτας...Είδαμε μια αμήχανη και γελοία ύπαρξη να υποστηρίζει το σχέδιο των αφεντικών του και να γονατίζει μπροστά στους βιαστές του και τους σφαγείς της μονάδος του,που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είδε να μάχονται κατά των εισβολέων,μιας κι έκανε βόλτες στη Λευκωσία την ώρα της εισβολής και την ώρα του θανάτου τους.......

Η πρακτική της μυστικής διπλωματίας σε συνάρτηση με την οσφυοκαμψία εκείνο που θα φέρουν σύντομα θα είναι τη δημιουργία κλίματος '64 στο νησί και θα φέρουν σε δεινή θέση τον Ελληνικό πληθυσμό,ο οποίος βάλλεται πανταχώθεν από ένα ανθελληνικό και προδοτικό καθεστώς.....

Το κάλεσμα για επέμβαση του τουρκικού στρατού από τον σφαγεα της ΤΜΤ,καθώς και η παράλληλη πίεση που ασκείται στο βαθύ κράτος της Τουρκίας,είναι το πρώτο βήμα όσων θα ακολουθήσουν....

Η τάση για απαγκίστρωση από ζητήματα εσωτερικών κλυδωνισμών της τουρκικής κυβερνήσεως,ίσως να ενισχύσει την τάση για δημιουργία νέων εστιών εντάσεων όπως ήδη βλέπουμε στις σχέσεις τους με τους εβραίους....

Αντί να εκμεταλλευτούν οι προδοτικές κυβερνήσεις αυτή την ευκαιρία απέναντι στους μογγόλους ,ισοπεδωνοντας κάθε στρατηγικό σχεδιασμό τους στην Αν.Μεσόγειο,βλέπουμε μια ανεξηγητη υποχωρητικότητα και μια εξευτελιστική παραχωρητικότητα,δυναμώνοντας έτσι το αίσθημα πως κάτι πολύ μεγαλύτερο έχουν προβλέψει για το μαρτυρικό νησί τα αφεντικά των δήθεν Ελλήνων,Jeffrey και Τουρκόφκια.....

Την επόμενη εβδομάδα και με βάση την πιθανή αντίδραση των Κούρδων ,επ ευκαιρία του Νεβρόζ,αλλά και τις αντιδράσεις οι οποίες θα εκφραστούν με γενικό ξεσηκωμο και πορεία των μογγόλων αγροτών προς την Αγκυρα,ισως δούμε ακόμα ένα σενάριο να ξεδιπλώνεται μπροστά μας με τη συμμετοχή Κυπρου,Τουρκίας,Ισραηλ και Ελλάδος.....

Το σίγουρο είναι πως τα τομάρια που επιλέχθησαν να καθοδηγήσουν τους Ελλαδίτες και τους Κύπριους,θα κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους,άρα θα είναι εκείνοι που θα οδηγήσουν και το Ελληνικό Έθνος σε ατραπούς επικίνδυνους,μιας και αυτά τα συμφέροντα συγκρούονται ευθέως με τα συμφέροντα του Ελληνισμού..........

Φαίνεται πως η γνώση τους για την ιστορία και τον ηρωισμό των Ελλήνων,ξεκινάει από το 1980 και μετά,γιατι αλλιώς δεν εξηγείται η αμνησία τους.....Κι αν ο Λεωνίδας είναι μακρυνός για εκείνους,τότε ας θυμηθούν το Διγενη,τον Αυξεντίου και τους μαχητές της ΕΟΚΑ που γονάτισαν μια αυτοκρατορία ολόκληρη,κι ας αρχίσουν να τρέμουν!!!!!

ΔΕ ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΕΘΑ!

Λακεδαίμων Αππελαίος