ΟΥΡΑΝΙΟΙ...

Είμαστε παιδιά της Γης και του ενάστρου Ουρανού. Στις φλέβες μας κυλάει καυτό Αίμα των Ελλήνων Θεών και προγόνων μας, ο Ιχωρ, με τη Σπίθα του γεννημένη από την Ουσία των Άστρων. 

Βρισκόμαστε σε αυτόν τον αποικιακό Πλανήτη εδώ και ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που ξεχάσαμε και τον Σκοπό και την Αποστολή μας.

Μαζί χάσαμε και την Ικανότητα Ερωτηματοθεσίας κι αποκομμένοι από τον Πυρήνα  της Ύπαρξης μας, έχουμε βυθιστεί σε λήθαργο. 

Δίχως τη Μνήμη της Καταγωγής μας, χωρίς Όραμα για το που πρέπει να κατευθυνθούμε, περιπλανιόμαστε στα τυφλά,στα χαμένα, σε ένα δρόμο που δεν έχει τέλος, σε μια αέναη, διαρκή και ακαταπαυστη περιπλάνηση.

Όμως κάπου βρίσκεται ως αζήτητο Δώρο , το Κλειδί που ανοίγει τις Βαρείες Θύρες της Μνήμης. Αλλά εμείς, σαν ήρωες προμηθεϊκοί, προτιμάμε τα πάθη που συνοδεύουν τη Σταύρωση στο βράχο της ύλης από την αληθινή Ελευθερία.

Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην περιπλάνηση από Ενσάρκωση σε Ενσάρκωση;
Ίσως η έλλειψη Κριτικής Ικανότητας που μας οδηγεί να αναβάλλουμε συνεχώς αυτό που θα έπρεπε να έχουμε ολοκληρώσει χθες. 

Ίσως η επιθυμία να απολαύσουμε τα υλικά αγαθά που προσφέρει αυτός ο κόσμος, που τελικά φυλακίζουν ισόβια την Ύπαρξη μας. Ίσως πάλι η ακατανίκητη Δύναμη της Ειμαρμένης.

Έτσι από παιδιά του ενάστρου Ουρανού γινόμαστε βασανισμένα, θνητά παιδιά της πλατύστηθης Γης που δεν αναρωτιούνται αν η εξέλιξη συνεχίζεται και πέραν του Ανθρώπου.

Γιατί, τα πάντα ρεί...

ΕΠΙΓΟΝΟΣ ΛΑΜΠΑΚΗΣ