Στην πορεία του ανθρώπου πολλές ήταν οι προσεγγίσεις όσον αφορά τις σχέσεις του ανθρώπου με το θείο, άλλες με κέντρο τον άνθρωπο και άλλες με πρόθεση την δύναμη της εξουσίας, και μέσω αυτής και την πλήρη κυριαρχία του ανθρώπου και του πνεύματός του.
Με ασύγκριτη πνευματική αρμονία και με πλήρη ελευθερία πνεύματος, οι προπάτορές μας, μας οδηγούν στα ιερά και τα όσια χωρίς φόβο και τρόμο, αλλά με σεβασμό στην φύση αυτού, διότι όταν δεν μπορούμε να σεβαστούμε απλά πράγματα και προσπαθούμε να ξεπεράσουμε την φύση μας, τότε μάλλον διαπράττουμε πρώτα σε εμάς τους ιδίους ύβρις, και κατ’ επέκταση στην Θεία Ανάγκη όπου με την σειρά της προστατεύει αυτά που ενεργούν με αρετή και αρμονία.
Και την Νέμεση, εμείς οι ίδιοι την καλούμε όταν διαπράττουμε ύβρις, και την βιώνουμε όχι ως εκδίκηση αλλά ως κάθαρση. Κι' έως ένα μάθημα όπου θα μας οδηγήσει στην επόμενη πνευματική άνοδο τής ανθρωπότητας, έτσι λοιπόν έρχονται διάφοροι διδάσκαλοι ανά τους αιώνες για να μας οδηγήσουν εις αυτήν την ατραπό τής ανέλιξης με αρετή και ανιδιοτέλεια θυσιάζοντας την ζωή τους στην γη για τους ανθρώπους και τις πράξεις τους.
Έτσι ο Πλάτων–Σωκράτης, όπου η φιλοσοφική προσέγγιση με κέντρο την θεία προέλευση του ανθρώπου και πίστης στον εαυτό μας, έθεσε την βάση για την έλευση, του Θεανθρώπου Χριστού για να μας διδάξει κι αυτός με την σειρά του τον Ιερό Λόγο, ίσως χωρίς να μας κάνει και τόσο εντύπωση, με αποτέλεσμα να δεχτούμε άμεσα τον Χριστιανισμό να είναι και αυτός δηλαδή η αρετή, η αγάπη στον συνάνθρωπο, τα πάθη όπου κι αν οδηγούν αυτά, τον σεβασμό και την πίστη όπως δηλαδή μας τα δίδαξαν οι πανμέγιστοι πρόγονοι μας.
Διότι όσοι έχουν βουτήξει στην φαιά ουσία έστω και λίγο, στα Ιερά Γραπτά των Ελλήνων, έχουν να δουν μόνο Θείο Λόγο και στους μετέπειτα Ιερούς Λόγους αναγνωρίζουν άμεσα την προέλευση τους, διότι κατ’ ουσίαν ο Ιερός Λόγος παραμένει ο ίδιος μανδύας, αλλάζει και έως εκ’ τούτου είναι φυσικό να σεβόμαστε και τώρα τα Ιερά και Όσια όπως μας αρμόζει έως αεί πιστοί διότι παρόλα αυτά που μα διοχετεύουν στις εκάστοτε εποχές η πίστη είναι αμετακίνητη, και το να σεβόμαστε τα Ιερά και Όσια είναι βαθειά χαραγμένα στα κύτταρα των Ελλήνων.
Σύμφωνα με τον Κλήμη τον Αλεξανδρινό (Titus Flavius Clemens, περίπου 150-220): "Η φιλοσοφία είναι μάλλον μια καθαρή εικόνα της αλήθειας , ένα θείο δώρο στους Έλληνες. Πριν από την έλευση του Κυρίου, η φιλοσοφία βοήθησε τους Έλληνες να επιτύχουν μια ηθική, η οποία συντελεί στην σημερινή ευλάβεια και εφοδιάζει με μια προπαρασκευαστική παιδεία αυτούς που αργότερα θα αγκαλιάσουν την πίστη.
Ο Θεός είναι η αιτία όλων των καλών συμβάντων: μερικά δίνονται με την μορφή της Παλαιάς και της Καινής διαθήκης, άλλα είναι επακόλουθα της φιλοσοφίας . Ενδεχομένως δόθηκε πολλή φιλοσοφία στους Έλληνες, μέχρι ο Κύριος να τους φωνάξει για να τον υπηρετήσουν. Έτσι η φιλοσοφία ενέργησε ως διδάσκαλος στους Έλληνες, προετοιμάζοντας τους για τον Χριστό, όπως προετοίμασαν τους εβραίους οι νόμοι τους για τον Χριστό…"
Ο Ηράκλειτος ήταν εκείνος που μίλησε (τον 6 αι. π.Χ) για το "Λόγο" που «κυβερνά τα πάντα» και που «είναι η μοναδική αρχή», θυμίζοντας μας έντονα την αρχή του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου ("Eν αρχή ην ο Λόγος…." (Ιωαν., 1,1), "ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν" (Ιωαν., 1, 14).
Επίσης μας διδάσκει για την αξία της αληθινής γνώσης, λέγοντάς μας ότι "αξία δεν έχουν οι πολλές γνώσεις, αλλά η ορθή αξιοποίηση της αληθινής γνώσης, η οποία έγκειται στο Παν (= Θεός) στο οποίο συγκλίνουν τα πάντα".
Eτσι , έδρασαν και χρησιμοποίησαν και τους υλικούς ναούς, ως βάση για τους νέους ναούς, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να αντέξουν σε διαφορετική περίπτωση. Έτσι όταν προσεγγίζουμε ναούς,αυτοί είναι ιεροί εξ' αρχής εκ βάσεως, για αυτόν τον λόγο και μόνο δεν χρειάζεται να μας καταβάλει η αποστροφή σε αυτούς, διότι η βάση τους είναι πανάρχαια στα Ιερά και τα Όσια.
Και από τι γνωρίζουμε όλοι όταν οι βάσεις, είναι γερές και δυνατές αντέχουν πολλά στο πέρασμα του χρόνου κι’ όταν το πλήρωμα του χρόνου, έρθει εμείς στις βάσεις και πάλι θα κοιτάξουμε για να ανοικοδομήσουμε και εκεί πάνω θα στηριχθούμε, όλοι μας χωρίς διαστρεβλώσεις απλά και αληθινά στον εκ του φωτός Θεϊκό Λόγο.
Στην Πολιτεία του Πλάτων (B, V , 362) περιέχεται επίσης μια εκπληκτική προφητεία ισάξια μ’ αυτές των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης:
"Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείται άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει".
Έτσι, καταρρίπτεται αυτό που κηρύττεται ότι ο Χριστιανισμός είναι ένα εβραϊκό κατασκεύασμα, όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες και ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός δύο εντελώς αντικρουόμενοι κόσμοι.
Επομένως, όχι μόνο δεν συγκρούονται ο Χριστιανισμός και ο Ελληνισμός αλλά αντιθέτως συνδέονται τόσο στενά, σε σημείο ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως να γράψει στο έργο του "Περί της Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν" τα εξής: "Ο Έλλην είναι πλασμένος φιλόσοφος, είναι και πλασμένος Χριστιανός, είναι πλασμένος να γνωρίζει την αλήθεια και να την διαδίδει εις τα άλλα έθνη, ο Έλλην εγεννήθη κατά την Θεία Πρόνοια διδάσκαλος της ανθρωπότητας, αυτή είναι η αποστολή του, αυτό είναι το ξεχωριστό κάλεσμά του μεταξύ των εθνών. Από καταβολής κόσμου, το Ελληνικό Έθνος ήταν πλασμένο διά τον σκοπόν αυτόν. Ο Θεός διέπλασε το Ελληνικό Έθνος ως οφθαλμόν εις το σώμα της ανθρωπότητας".
Θεέ του φωτός ω Απόλλων.
Εγώ ειμί φως ω Χριστέ.
Πηγή : http://ellinonfilosofia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου