Τιμή και δόξα σε όσους όρισαν στην ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες

Ξύπνησα σήμερα μ'ενα περίεργο συναίσθημα... Το στομάχι μου είναι σφιγμένο. Τα πάντα γύρω μου μοιάζουν τόσο διαφορετικά.

Αυτή η μερα δεν μοιάζει με καμιά άλλη από τη ζωή μου. Αισθάνομαι προβληματισμένος. Αγχωμένος. Με κυριεύουν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Αυτή η μέρα είναι ξεχωριστή...


Περπατώ στο δρόμο και παρατηρώ γύρω μου. Ο κόσμος συνεχίζει τις δουλειές και τις ασχολίες του μηχανικά, όπως συνηθίζει κάθε μέρα. Τα παιδιά παίζουν και γελούν αμέριμνα. Τα ζωάκια απολαμβάνουν κι αυτά αμέριμνα τη φύση, απορώντας ίσως για τους ανθρώπους, για τον τρόπο σκέψης τους και τον τρόπο ζωή τους.


Μια παράξενη μελαγχολία με κυριεύει και όλα εκεί έξω μου μοιάζουν "παγωμένα".Έχω μια περίεργη διαίσθηση. Ασχημη διαίσθηση. Αλλά κι ένα ΠΡΕΠΕΙ....Πρέπει να το κάνω. Πρέπει να συνεχίσω. Δεν είναι κανενός διαταγή. Είμαι ΕΓΩ που μιλάω με τον εαυτό μου και ξέρω πως ήρθε η ΩΡΑ....


Μια τεράστια ευθύνη με κατακλύζει μέσα μου για όλους αυτούς κι αυτά που βλέπω τριγύρω μου.. Άραγε μόνο εγώ νιώθω έτσι; Κοιτώ γύρω μου μα κανείς δεν αντιλαμβάνεται τίποτα.. Όλοι αντιδρούν φυσιολογικά εκτός από μένα.


Ο χρόνος κυλάει γρήγορα κι όλοι τρέχουν να προλάβουν. Τι ακριβώς όμως; Ποτέ μου δεν κατάλαβα.. Τώρα νιώθω περίεργα. Σαν να μην ανήκω εδώ με αυτούς. Απομακρύνομαι σιγά σιγά..


Θυμάμαι, ήμουν κι εγώ μαζί τους κάποτε. Ήμουν ακριβώς σαν κι αυτούς. Έτρεχα να προλάβω το χρόνο. Έτρεχα να διασκεδάσω, να γελάσω, να ψυχαγωγηθώ, να σπουδάσω, να δουλέψω, να διαπρέψω, να αγωνισθώ για να πετύχω και να ολοκληρώσω τους στόχους μου.


Έτρεχα να προλάβω τη ζωή, να αγαπήσω, να ερωτευθώ, να κάνω παρέα με τ' αγαπημένα μου άτομα και να κάνω υπερήφανους τους γονείς, τα αδέρφια μου και τους συγγενείς μου. Να αφήσω κι εγώ το στίγμα μου σ'αυτή τη ζωή.


Μόνο που ένιωθα πάντα διαφορετικός. Κάτι μέσα μου διέφερε από πολλούς άλλους ανθρώπους γύρω μου..... Είχα πάντα έντονη την αίσθηση του καθήκοντος, της θυσίας, της αυταπάρνησης. Είχα αυτό το έντονο συναίσθημα που χαρίζει πληρότητα και περηφάνεια σε όσους το νιώθουν. Είχα την ΕΛΛΑΔΑ μέσα μου!


Ήξερα ανέκαθεν ΠΟΙΟΣ είμαι. Ήξερα ακριβώς τι πρέπει να κάνω σαν έρθει η ύστατη ώρα. Ήξερα πως δεν θα διστάσω ούτε στιγμή! Πως θα κάνω αυτό που πρέπει γιατί είμαι ΕΛΛΗΝΑΣ. Δεν υπήρχαν εξηγήσεις. Δεν υπήρχε υποχρέωση. Έτσι απλά υπήρχε το ΚΑΘΗΚΟΝ, αβίαστα κι αυθόρμητα. Και αυτό μόνο ένας ΕΛΛΗΝ μπορεί να το καταλάβει. Δεν εξηγείται με λόγια, μα μόνο με ΠΡΑΞΕΙΣ. Με συναίσθημα.


Πάντοτε ήξερα μέσα μου, από μικρό παιδί στο σχολείο, όταν άκουγα όλες αυτές τις αληθινές θαυμαστές ιστορίες των Ελλήνων προγόνων μου, πως οι ήρωες δεν τέλειωσαν και δεν ανήκουν στο παρελθόν.. 

Ήξερα πως ανά πάσα στιγμή οποιοσδήποτε από μας μπορεί να είναι ο επόμενος ήρωας. Πως οι ήρωες βρίσκονται ανάμεσα μας. Αυτό που δεν ήξερα όμως..είναι πως αυτή τη συγκεκριμένη μέρα, ο νέος, σύγχρονος, ήρωας που θα γεννιόταν στην ιστορία της Ελλάδος, θα ήμουν ΕΓΩ.


Αυτή λοιπόν η μέρα είναι ξεχωριστή... Δεν είναι ίδια σαν τις άλλες... 
Είναι η τελευταία μου μέρα σαν θνητός αλλά η πρώτη μου μέρα ως ΑΘΑΝΑΤΟΣ.. Είμαι κι εγώ ένας ΗΡΩΑΣ, όπως ακριβώς και οι πρόγονοι μου!

Εκείνη τη στιγμή η αδρεναλίνη άγγιξε τα ύψη. Ο ιδρώτας έσταζε από το μέτωπο μου. Η ανάσα μου έγινε βαριά και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.

Από το μυαλό και τη σκέψη μου, πέρασαν αγαπημένα μου άτομα. Για μια στιγμή ένιωσα μια μικρή θλίψη. Μα αυτά ακριβώς τα πρόσωπα μου έδωσαν τη δύναμη να συνεχίσω. Γι'αυτα ακριβώς τα πρόσωπα και για το αίμα που κουβαλάω μέσα μου πρέπει να το κάνω!


Αν ήθελα να τα ξαναδώ τους αγαπημένους μου, τη μάνα μου, τον πατέρα μου, τα αδέρφια μου, τους φίλους μου, θα τους έβλεπα μόνο με το κεφάλι ψηλά, περήφανος Έλληνας και όχι ηττημένος! Γι'αυτό επέλεξα να γίνω ΕΛΛΗΝΑΣ ΗΡΩΑΣ!


Όλα αυτά συνέβαιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου και εγώ δεν είχα την πολυτέλεια να αναπολώ και σκέφτομαι με τη λογική ή το συναίσθημα πια. Δεν σκέφτηκα στιγμή να κάνω πίσω. Δεν μετάνιωσα, ούτε λύγισα ποτέ. Και τότε ήρθε η ΩΡΑ....


Αφήνοντας την τελευταία μου ανάσα, το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν συνεχώς ήταν ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΠΑΘΟΣ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ και τη ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ! Και τότε ΕΚΕΙΝΟΙ από ψηλά, ήρθαν, με αγκάλιασαν και με οδήγησαν εκεί στο ΦΩΣ........

Ήμουν νέος. Ήθελα ακόμη μια ανάσα. Ήθελα λίγη ακόμα γεύση από την όμορφη αυτή ζωή.. Ήθελα κι εγώ να είμαι τώρα ανάμεσα σας. Ναι, ήθελα να ζήσω! Μα η μητέρα Ελλάδα με προόριζε για άλλο σκοπό. Κι αυτό έπραξα, χωρίς δεύτερη σκέψη.


Κάποιος έπρεπε να φύγει για να μη νιώσει ποτέ κανείς από σας, αδέρφια μου συνέλληνες, μόνος. Κάποιος έπρεπε να θυσιαστεί για να αποδείξει έμπρακτα πως οι απόγονοι ΕΚΕΙΝΩΝ των τρανών και σπουδαίων ΕΛΛΗΝΩΝ, υπάρχουν ακόμα εδώ, ΔΥΝΑΤΟΙ, ΓΕΝΝΑΙΟΙ και ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΙ!


Κάποιος έπρεπε να αποδείξει πως τίποτα δεν είναι μάταιο και πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει γιατί τα παιδιά της τη σέβονται, την αγαπούν και τη φροντίζουν! Κάποιος έπρεπε να τιμήσει και να φυλάξει την πατρίδα μας.


Κάποιος έπρεπε να πράξει το καθήκον του και να υπενθυμίσει σε όλους μας πως οι εποχές των Ελλήνων Ηρώων δεν πέρασαν ανεπιστρεπτί. Κάποιος έπρεπε να φύγει για να γεννηθεί η ΕΛΠΙΔΑ!


Κάποιος έπρεπε να θυσιαστεί για να προβληματιστείτε και να πιστέψετε πως ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ και κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να μας πειράξει, όσο η καρδιά και η ψυχή αψηφά το φόβο και το θάνατο!


ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ. Αργά ή γρήγορα...


Αδέρφια μου Έλληνες, τώρα που είμαι πλέον ΑΘΑΝΑΤΟΣ, μην λησμονείτε την ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ. Γράψτε την ιστορία που αξίζει η πατρίδα μας! 

Καλή λευτεριά στην πατρίδα και καλή αντάμωση! 
ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ..............!

ΕΚΤΟΡΑΣ ΓΙΑΛΟΨΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΛΑΧΑΚΟΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΗΛΙΑΚΗΣ, ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ, ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ και οι υπόλοιποι επώνυμοι κι ανώνυμοι ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ..


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...............

*Αφιερωμένο με σεβασμό κι ευγνωμοσύνη σε όλους Έλληνες ήρωες που έπεσαν για την πατρίδα, με αφορμή την επέτειο των τραγικών γεγονότων στα Ίμια....


ΧΑΡΑ ΖΑΧΑΡΙΑ

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά».
Ευαγόρας Παλληκαρίδης.