Στα παλιά τα χρόνια, σε κάποιο τόπο άγνωστο σε εμάς τους νεότερους, ο κόσμος άκουγε για τους άθλους ενός μεγάλου μοναχικού πολεμιστή. Οι άνθρωποι του γράφανε τραγούδια και του αφιέρωναν γιορτές. Τα μικρά παιδιά με ξύλινα σπαθιά πολεμούσαν τον άνεμο με την ελπίδα πως κάποια μέρα στο πλευρό του ως πολεμιστές θα σταθούν. Οι νέες γυναίκες και ανύμφευτες ονειρευόντουσαν μια μέρα στην αγκαλιά του να βρεθούν και την καρδιά του να κερδίσουν. Ποτέ κανείς τους όμως δεν τον είχε δει...
Και ήταν όλοι τους σίγουροι για την ομορφιά του, το θάρρος του και την θεϊκή του ηρεμία. Πολεμούσε θεριά και εχθρούς μονάχους για να κρατάει τον τόπο εκείνο ασφαλή και τις ζωές ανέγγιχτες από κάθε κακό. Δάκρυα δεν έσταζε, ποτέ δεν λιγοψυχούσε.
Μα αυτός ήταν ένας πολεμιστής βγαλμένος από την αγάπη και την καρδιά των θεών.
Άρα και την ομορφιά τους θα είχε... Σκληρός, ανέκφραστος, ιπποτικός, όμορφος, θαρραλέος, ατρόμητος... Ο πολεμιστής των ανθρώπων...
Μια μέρα άχρωμη...τα νέα έπαψαν να πηγαίνουν στον τόπο των ανθρώπων για τον εκλεκτό τους πολεμιστή... Το κακό, οι εχθροί και θεριά μαζεύονταν στα σύνορα του γνωστού κόσμου, έτοιμα να τα περάσουν. Άραγε τι να απέγινε ο θεϊκός πολεμιστής τους; Γιατί δεν μπορεί να τους προστατέψει πια; Αυτός που φοβέρα καμιά δεν ένιωσε ποτέ και ο θάνατος δεν μπορούσε να τον πλησιάσει... Τι να απέγινε; Και έτσι, για πρώτη φορά οι άνθρωποι πήραν την απόφαση να στείλουν μια αποστολή για να τον βρει. Κι έτσι έγινε...
Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες... Βουνά, κάμποι... Μέχρι που φτάσανε στις όχθες της μεγάλης θάλασσας και βρήκαν έναν άνθρωπο αραγμένο σε έναν βράχο μόνο του να κοιτάζει στο πουθενά.. Τον πλησίασαν κατάκοποι και με ελάχιστες ελπίδες να μάθουν κάτι από τον άγνωστο..
Έδειχνε κουρασμένος... Είχε γκρίζα μακριά μαλλιά και πρόσωπο άσχημο γεμάτο ουλές όπως και το σώμα του. Είχε στο πλάι του ένα σκουριασμένο σπαθί και μια τσακισμένη ασπίδα. Η πανοπλία του ήταν αραδιασμένη και επίσης σκουριασμένη στην άκρη του βράχου.
Τον ρώτησαν αν γνωρίζει για έναν όμορφο, ψηλό, γενναίο και ατρόμητο πολεμιστή που στην ζωή του δεν δάκρυζε ποτέ και σαν βουνό στεκόταν απέναντι σε κάθε απειλή. Κι εκείνος τους απάντησε...
- "Άνθρωποι... Ο πολεμιστής σας δεν υπάρχει πια... Τον κέρδισε ο χρόνος... Και απ' όσο θυμάμαι ποτέ δεν ήταν όπως μου τον περιγράψατε. Και δάκρυα και φόβο ένιωθε. Γενναίος ήταν απέναντι σε όλα, όμως μετρούσε το κάθε του βήμα και ποτέ τον αέρα των θεών δεν είχε. Οι θεοί ζούνε πέρα από την μεγάλη θάλασσα και έχουν πάψει τους ανθρώπους στην σκέψη τους να έχουν. Μιλήσατε για ομορφιά... Όμορφος αυτός ο πολεμιστής; Τότε μιλάτε για κάποιον άλλο πολεμιστή. Γιατί αυτός που ξέρω εγώ...το μόνο κοινό που είχε με αυτόν που εσείς μου λέτε, ήταν η μοναξιά του".
Οι άνθρωποι ένιωσαν απογοήτευση... Η απογοήτευση έγινε φόβος... τρόμος... πανικός... Άρχισαν να κλαίνε, να μοιρολογούν και να χτυπάνε τα κεφάλια τους με τις γροθιές τους... Tότε ο μοναχικός άνθρωπος του βράχου τους σταμάτησε και τους ρώτησε ποιo είναι το πρόβλημα τους και γιατί αναζητούν τον πολεμιστή τους...
Κι εκείνοι του απάντησαν όλα όσα γνώριζαν... Για τα θεριά και τους εχθρούς και όλο το κακό που έχει σταθεί στα σύνορα του κόσμου τους έτοιμο να εισβάλει και να τους κατασπαράξει..
Χαμογέλασε δυνατά ο μοναχικός άντρας αλλά το γέλιο του το διέκοψε ένας σκληρόβηχας :
-"Άνθρωποι... Πότε θα μάθετε την δύναμη που κρύβεται μέσα σας; Πότε θα ακούσετε την ψυχή σας που σας μιλά; Τόσα χρόνια μεγαλώσατε με τους θρύλους και μείνατε σε αυτούς... Δεν υπήρξε ποτέ πολεμιστής που να μην φοβήθηκε και να μην έκλαψε. Και όλοι τους ήτανε μονάχοι... Τους αφήσατε μονάχους... Δεν σκεφτήκατε ότι μια μέρα μπορεί να κουραστούν, μπορεί να θέλουν μια συντροφιά.. Ο πολεμιστής άνθρωπος είναι και πεθαίνει. Και τώρα περιμένει την ώρα, που πλησιάζει, να περάσει την μεγάλη θάλασσα στον κόσμο που η ψυχή βρίσκει την ανάπαυση για πάντα. Γυρίστε πίσω άνθρωποι... Κανένα κακό δεν σας απειλεί... Όλα τα θεριά και τους εχθρούς, ο πολεμιστής σας τα έδιωξε για πάντα μακριά. Στα σύνορα σας καρτερούν μόνο οι νέες εποχές που θα σας βρουν απροετοίμαστους..."
Δίχως να έχουν καταλάβει τα λόγια του περίεργου άντρα του βράχου, ξεκίνησαν για το ταξίδι της επιστροφής. Σίγουροι για τον χαμό τους. Αποφάσισαν πίσω να μη γυρίσουν μέχρι να βρουν κάποιον άλλο να πολεμήσει για εκείνους και να σταθεί φρουρός τους. Ποιες να είναι εκείνες οι νέες εποχές; Θεριά είναι και κακό μεγάλο... Κάποιος θα πρέπει να τους προστατεύσει...
Καθώς η αποστολή ξεκινούσε για την νέα της αναζήτηση... στις όχθες της μεγάλης θάλασσας ο μοναχικός άντρας γύρισε τα μάτια στα όπλα του και την σκουριασμένη του πανοπλία :
-"Για πρώτη φορά συντρόφια, μόνοι μας δεν θα'μαστε.. Φόβο και πόνο δεν θα νοιώσουμε ξανά.. Θλίψη και κούραση.. Πλησιάζει ο oδηγός που θα μας περάσει απέναντι, στην χώρα της ανάπαυσης μας.. Κι όλα θα είναι εκεί, να μας περιμένουν.. Όλα όσα πολεμήσαμε θα είναι φίλοι και όλα όσα για μια στιγμή γνωρίσαμε, θα είναι αδέλφια και αγαπημένοι.. Ο.."θεϊκός πολεμιστής"... Χαχαχαχα... Αυτοί οι άνθρωποι... Τόση δύναμη, τόσο σθένος και τόσο αιχμάλωτοι του εαυτού τους... Κι αν τους πεις πως είσαι εσύ αυτό που ψάχνουν, με μιας η μαγεία θα χαθεί... Τραγουδάτε αδέλφια... Σε λίγο η μοναξιά του πολεμιστή τελειώνει...
Η μαγεία υπάρχει και δεν χάνεται ποτέ!!!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου