ΚAΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΣΕ ΕΔΑΦΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ!
Η ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ HΡΘΕ!
EΛΛΗΝΑ ΑΠΕΝΔΥΣΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΒΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ. ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ.
ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΧΕΙΣ. ΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ! ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΞΕΡΕΙΣ: "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"!
ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ ΣΕ ΕΜΑΘΑΝ ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ. ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΟΞΑ!
ΕΓΕΙΡΟΥ ΕΛΛΗΝΑ!
"ΕΣΤ' ΗΜΑΡ ΟΤΙ ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ'ΑΕΙ ΕΣΕΤΑΙ"....

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Αθηνά εις τα βάθη της καρδιάς μου - Τὸ δόρυ καὶ ἡ σκέψις


 «Γιὰ τὸν κόσμο ἡ Ἑλλάδα εἶναι πάντα ἡ σκεπτόμενη Ἀθηνᾶ ποὺ ἀκουμπάει στὸ δόρυ της. Καὶ ποτὲ πρὶν ἀπὸ αὐτὴν ἡ τέχνη δὲν εἶχε συνενώσει τὸ δόρυ μὲ τὴν σκέψη.» 
( André Malraux, «Ἀφιέρωμα στὴν Ἑλλάδα». Ἐξ ὀνόματος τῆς γαλλικῆς κυβερνήσεως, γιὰ τὴν πρώτη φωταγώγησι τῆς Ἀκροπόλεως, Ἀθῆναι, 28 Μαΐου 1959. )
 


Θέλει τέχνη, θέλει Δόρυ, θέλει την Ελληνική άδολη, δημιουργική ευφυΐα.

Θέλει την Κυρά που μέσα στους αιώνες σκεπάζει τον ομφαλό Της. Την γενεσιουργό μήτρα των μαχητών Της. Τι και αν τα πολλά παιδιά της λησμόνησαν ότι Της ανήκουν, πάντα μια χούφτα γνώριζε την πραγματικότητα. Μέσα από μυστήρια, δρώμενα και Θεία κοινωνία μάθαιναν. Μία χούφτα πάντα ξεκινούσε το Παν. Μια ντουζίνα.

Γιατί η μορφή της πάντα είναι εδώ. Ποιός φόβος τάχα αρκεί για να σε κάνει να ζήσης νεκρή; Κανένας φόβος. Είναι στα βάθη της καρδιάς μου των ματιών σου η βολή!


Την είδα να σκίζει το σήμερα σαν ελπίδα να δίνει φως Σαν να 'ναι μες το πουθενά προορισμός Σαν οδηγός, σαν αδελφή, σα μητέρα Γέννηση νέου αστέρα κάνει τη νύχτα μέρα.

Η κυρά της Ρω, στέκει εκεί ολοζώντανη όπως οι γυναίκες του οδοφράγματος, οι γυναίκες της Ηπείρου, η αέναος Μητέρα που εμπνέει τα παιδιά της. 


Σαν την Υπέρμαχο στρατηγό, την κόρη Αθηνά που έρχεται να εμφυσήσει το μήνυμα της Τιμής και της Αντίστασης ενάντια στους σχεδιασμούς αυτών που ανοίγουν την κερκόπορτα και θέλουν να φέρουν το σκοτάδι αντί να εξάγουν το φως όπως ορίζει η Φύση.

 Ἀθηνᾶ σκεπτόμενη, 470-450 π.Χ. Ἡ θεά, στηριζόμενη στὸ δόρυ της, κοιτάζει συλλογισμένη μιὰ ἐπιτύμβια στήλη. Μουσεῖον Ἀκροπόλεως.


Έρχεται η στιγμή για το μεγάλο "ΟΧΙ" με την Κυρά να δείχνει τον δρόμο και να ηγείται. 
Να ηγείται αυτών που Ξύπνησαν από τον λήθαργο. Αυτών που έπαψαν να είναι λωτοφάγοι και ορθώνουν ανάστημα για την δικαιοσύνη, για το σύνολο, για τον μοναδικό σκοπό ζωής. 

Απέναντι στους "ιδιώτες", τους ιδιοτελείς που εκποίησαν συνανθρώπους και Γη για να γεμίσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Αυτεγερσία λοιπόν, έκσταση, Εθνεγερσία. Με την Ευχή της που σκεπάζει την Πατρίδα. 





 "Αναγεννήθηκα σαν το Φοίνικα μέσα απ' την τέφρα μου
Πνέει ο Ιχώρ μέσα κάθε φλέβα μου
Μαύρα πέπλα που μου εμποδίζαν την αληθινή όραση του καλού
Σκίζονται και χάνονται από εμπρός μου
Άλλαξε εντός μου ο ρυθμός του κόσμου
Το μυαλό μου διαυγές
Βγάζουν άναρθρες κραυγές πνεύματα κακά και χάνονται στο λυκαυγές
Αποκωδικοποιώ το μήνυμα είναι το ξύπνημα


Σβήνονται στίγματα αίματος που χαράσαν την ψυχή μου ανεξήτιλα
Βλέπω ποια είν' τ' αληθινά και ποια τα κύβδιλα
Μετά από τόσους χρόνους περιπλανήσεων ασκόπων σε ανηλίους δαιδαλώδεις διαδρόμους του λαβυρίνθου



Βγαίνω έξω μέσω του μίτου και επιτέλους γλαυκόπις
Νόηση Θεού είμαι μαζί σου
Κι αφού κατάφερα και σε είδα, ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα
Ίσως τελικώς τα πάντα να μην έχουν χαθεί
Είναι στα βάθη της καρδιάς μου των ματιών σου η βολή

Εις στα βάθη της καρδιάς μου
Των ματιών σου η βολή
Έξαφνα και παρ' ελπίδα
Άναψε και πυρπολεί

Την είδα να σχίζει τα σύννεφα σα λεπίδα
Να δίνει φως σαν να 'ναι μες την καταιγίδα κεραυνός
Απ' το κεφάλι του μεγάλου πατέρα


Λάμψη ψηλά στον αέρα κάνει τη νύχτα μέρα
Και είδα στα πόδια μου να μπλέκονται φίδια
Να θέλουν να με θάψουν μεσ' τη γή μου την ίδια
Να με κρατάνε δεμένο κι αναγκασμένο να ζήσω
Φυλακισμένος για πάντα στων λωτοφάγων τη νήσο
Και είδα μια κόρη με δόρυ κι ασπίδα


Θεία πνοή ήρθε ν' αλλάξει στη ζωή μου σελίδα
Να με σηκώσει απ' το χώμα και να με πάρει ψηλά
Εκείνη που έμαθε το Δαίδαλο να φτιάχνει φτερά
Την είδα να σκίζει το σήμερα σαν ελπίδα να δίνει φως
Σαν να 'ναι μες το πουθενά προορισμός
Σαν οδηγός, σαν αδελφή, σα μητέρα
Γέννηση νέου αστέρα κάνει τη νύχτα μέρα"

(Αρτέμης / Ευθύμης)

Olympia.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου