Η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση που μας έφερε και την επιβολή αυτής της ιδιότυπης χούντας είναι συνιστώσα της παγκόσμιας κρίσης, που ξεκίνησε στις ΗΠΑ και προκλήθηκε από τα δόγματα εκείνα που την επιζητούσαν ως εφαλτήριο για το σχεδιασμό της επιβολής μιας Νέας παγκόσμιας Τάξης, την ελευθερία κυκλοφορίας κεφαλαίων και τις ελεύθερες ανταλλαγές. Η μαζική χρέωση των αμερικανικών νοικοκυριών, κυρίως μέσω ενυπόθηκων δανείων, είναι συνέπεια του μισθολογικού αποπληθωρισμού, με τη σειρά του αποτέλεσμα, τουλάχιστον εν μέρει, του ανταγωνισμού χωρών πολύ μικρών μισθών, όπου εγκαταστάθηκαν οι πολυεθνικές για να επανεξάγoυν στις αναπτυγμένες χώρες. Οι πολιτικές της πολιτικώς ανεπαρκούς ΕΕ επιδείνωσαν αυτή την κατάσταση, επιβάλλοντας δρακόντειους όρους επαναχρηματοδότησης στην Ελλάδα και την Ιρλανδία (αναμένοντας την Πορτογαλλία), με πρόσχημα τη “σωτηρία” τους – ενώ επρόκειτο μόνο για τη σωτηρία των εκτεθειμένων σε αυτές τις χώρες τραπεζών - κυρίως γερμανικών και γαλλικών.
Ο μελλοντικός ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας, που θα μπει στη συνθήκη της Λισσαβώνας σε μια προσεχή αναθεώρηση και το Σύμφωνο Σταθερότητας έχουν ως κύρια επιδίωξη να πληρωθεί ο λογαριασμός της χρηματιστικής (financiere) κρίσης αποκλειστικά από τους μισθωτούς, αφήνοντας άθικτα τα αθέμιτα κέρδη του τραπεζικού τομέα και καταργώντας τα κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών. Η κρίση χρησίμευσε ως πρόσχημα μιας κοινωνικής αντεπανάστασης, που δεν θα μπορούσε να γίνει σε κανονικούς καιρούς.
Αυτοί οι δύο μηχανισμοί επιβεβαιώνουν την πλήρη απουσία αλληλεγγύης στην χρεοκοπημένη πολιτικώς, ΕΕ. Η γερμανική κυβέρνηση, ακολουθούμενη από τον Νικολά Σαρκοζί, θέλει να επιβάλλει στους εταίρους της το δικό της “μοντέλο” ανάπτυξης δια των εξαγωγών και του μισθολογικού αποπληθωρισμού. ‘Eνα σχέδιο λιτότητας, μείωσης της κατανάλωσης σε μια χώρα, μπορεί να έχει νόημα, αν οι άλλες χώρες εφαρμόζουν πολιτικές επέκτασης. Αλλά γίνεται παράλογο αν όλες οι χώρες εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές συρρίκνωσης. Ακόμα κι ένας νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος μπορεί να το καταλάβει αυτό…
Το χρέος αρκετών χωρών, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Ιρλανδία, δεν μπορεί να αποπληρωθεί λόγω των επιτοκίων που απαιτούν οι χρηματιστικές αγορές στηριζόμενες στους οίκους αξιολόγησης. ‘Αρα, μια “αναδιάρθρωση”, για να χρησιμοποιήσουμε την “καθωσπρέπει” φρασεολογία, είναι αναπόφευκτη. ‘Όχι μόνο μια επιμήκυνση της αποπληρωμής, αλλά η κανονική διαγραφή μέρους του χρέους. Ομοίως, οι τράπεζες πρέπει να υποχρεωθούν να διακρατήσουν ένα ορισμένο επίπεδο stock δημόσιου χρέους των χωρών στις οποίες δρουν. Σε περίπτωση κινδύνου αποσταθεροποίησης, δεν πρέπει να αποκλεισθεί η υπόθεση μιας εθνικοποίησης των τραπεζικών συστημάτων. ‘Εγινε μερικά σε ορισμένες χώρες, μόνο όμως ως προσωρινό μέτρο.
Καμία πολιτική ρήξης με τη διαφαινόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση της ΝΤ δεν είναι δυνατή στο πλαίσιο των σημερινών ευρωπαϊκών συνθηκών. Οι συνθήκες φτιάχτηκαν ακριβώς για να αποτρέπουν μια τέτοια ρήξη.Χρειάζεται η δημιουργία ενός νέου ευρωπαϊκού πλαισίου. Αυτό δεν θα γίνει εν ψυχρώ. Θα χρειαστεί μια εναρκτήρια κρίση σε μια χώρα, είτε πολιτική, όπως η άνοδος στην εξουσία Εθνικών κυβερνήσεων, είτε κοινωνική. Στη συνέχεια μπορούμε να φανταστούμε, την αμφισβήτηση να επεκτείνεται στην πλειοψηφία των χωρών-μελών της ΕΕ.
Αν υπήρχε Εθνική κυβέρνηση στη χώρα ,θα έκανε ότι κάποτε εφήρμοσε ο Εθνικός Κυβερνήτης Ι.Μεταξάς, θα άρχιζε λέγοντας ότι σταματάω να πληρώνω τους τόκους του χρέους και θα απηύθυνε μια έκκληση σε όλα τα ευρωπαϊκά κοινωνικά και πολιτικά κινήματα για να με στηρίξουν.
Κι όπως νομίζει πως μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, με αδύναμη παραγωγική βάση, δε μπορεί να απειλήσει ή και να προχωρήσει σε μονομερή στάση πληρωμών,γιατί θα δεχθεί σίγουρα τιμωρητικό χτύπημα στις αγορές,απαντούμε πως, κατά τη γνώμη μας μπορεί να το κάνει, εφόσον είναι έτοιμη να πάει σε μια αναμέτρηση με το χρήμα (la finance) και να γίνει η σπίθα μιας ευρωπαϊκής πολιτικής σύγκρουσης μεγάλης εμβέλειας, που θα κόλλαγε στον τοίχο τη σοσιαλδημοκρατία που αποτελεί ουσιαστικά και τον πυλώνα στήριξης της Νέας Τάξης των τοκογλύφων εκβιαστων της ανθρωπότητος. ‘Ετσι κι αλλοιώς, η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει, γιατί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθεροποίησης και το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας την καταδικάζουν σε διαρκή, χωρίς τέλος κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Η σαλατοποίηση των Εθνών για να επιβληθεί εκείνη η Τάξη των αφεντάδων και των παγκοσμιων προυχοντων,δε θα περναγε ποτέ σε μια Ευρώπη των Εθνών που θα αποτελούσε φράγμα αντίστασης στην κονσερβοποίηση και τη μαζική παραγωγή μοντέρνων δούλων σε μοντέρνα φέουδα.
Ο ρόλος του Ελληνικού Έθνους ήταν ,είναι και θα παραμένει πάντα,ο ρόλος του ηγέτη σε κάθε αντιστασιακή ενέργεια με σκοπό την προστασία του ανθρώπου και της ταυτότητός του....
ΔΕ ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΕΘΑ!
Λακεδαίμων Αππελαίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου