Να είσαι βράχος σημαίνει να ‘σαι μόνος: σαν όλους τους ομοίους σου μα τόσο διαφορετικός συνάμα.
Να είσαι βράχος σημαίνει να κοιτάς τον ουρανό, να σ’ αγκαλιάζει η άπλα του γαλάζιου μεταξιού και του μαύρου του βελούδου – με τον ήλιο να ξυπνάς και με τ’ αστέρια να παίρνεις σχήμα αλλόκοτο, να γυρνας στη μήτρα των μύθων που σε γέννησε.
Να είσαι βράχος σημαίνει να πονάς: ολομόναχος να ηρωίζεσαι κάτω απ’ το φραγγέλιο της βροχής, να υπομένεις τους βοριάδες που σκάβουνε στα μάγουλά σου αυστηρές γραμμές, ασκητικές...
Χιόνια βαραίνουνε τις πλάτες σου με κρυστάλινα δαγκώματα και εσύ ζηλεύεις του κάμπου τα βελάσματα, σπαράζεις που δεν έρχεται το Καλοκαίρι κι η Άνοιξη σε προσπερνά, δίχως με στεφάνι από αγριολούλουδα να σε διαλλέγει... μα δεν έμαθες ποτέ να προσκυνάς, γιατί οι ρίζες σου είναι τρανές και δεν ξέρουν να λυγίζουν.
Οι Μούσσες σου ‘μάθαν από παλιά να κάνεις το κλάμμα σου τραγούδι.
Ο κάμπος είναι έρμαιο της σκιάς σου – οι λουλουδιασμένοι λόφοι σκόνη κάτω απ’ τα πατούμενά σου. Την δύναμή σου καταριώνται κι επειδή δεν μπορούν να την γκρεμίσουνε με τις μικρές τους τις αξίνες, την καταδικάζουνε με μια σιωπή τρελή, λες και ποτέ δεν υπήρξες καν εκεί.
Να είσαι βράχος σημαίνει να είσαι φρουρός. Αγέρωχος και τρομερός, στο πόστο σου παντοτινά.
Φυλάς τον θάνατο στις απόκρημνες πλαγιές σου για όσους σε πατάνε και μονοπάτια κρυφά, π’ οδηγούνε στην κορυφή, γι’ αυτούς που σ’ αγαπάνε.
Κάθε βαθιά σπηλιά στα στήθια σου κρύβει κι έναν βωμό κάποιου μικρού θεού που κάλεσες μέσα σου να κατοικεί. Το κεφάλι σου - ένας ναός μαρμάρινος χωρίς σκεπή, καρτερεί την Έλευση από ψηλά που θα ‘ρθεί να σε πάρει μακριά... γιατί είσαι ταξιδιώτης κι εξερευνητής, περαστικός απο ζωή σε ζωή.
Πολεμάς, καταδικασμένος και υπέροχος, γιατί ορκίστηκες «νόστος ή θάνατος στην πεδιάδα της Ίλιδος».
Κι εσύ, που γεννήθηκες στην πέτρα του φωτός, πώς θα μπορούσες να μην είσαι ο ίδιος ένας βράχος από φως;
Μάριος Κουτσούκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου